Και σ' αυτό το νυχτερινό τραίνο, όταν θα ρθηο θλιμμένος γέρος ελεγκτής των δευτερολέπτων
θα του αρκέσει ν' απλώσει ένα σεντόνι μόνο
πάνω απ' τους λαθραίους επιβάτες του κόσμου
Gerard Prevot (1921-1975)
(μετάφραση 'Αρη Δικταίου)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
8 comments:
Δεν είναι τίποτα άλλο, λοιπόν, η ζωή μας, παρά ένα ταξίδι μέσα στη νύχτα;
Πράγματι, αλλά άλλοι πάνε με την "πόστα" και άλλοι με την "υπερταχεία" ....
Μελαγχολικοί στίχοι...
Μοιάζουν με αυτούς του Πιέρ-Ζαν Ζουβ, μόνο που οι τελευταίοι είναι κάπως πιο αισιόδοξοι.
"Πόσους δρόμους και πόσα όνειρα της νύχτας
Πόσες πόλεις και πόσες χαμένες χώρες
Διέσχισα από την εποχή της πρώτης μου ματιάς
Το βλέμα μου και μόνο αρκεί για να εγκαινιάσω το ταξίδι"
Καρβουνιάρης και ξερό ψωμί, τότε, και κρυφτούλι από τους ελεγκτές. Όσοι μπορούμε, δηλαδή, και για όσο μπορούμε:)
@ τιποτα : Συμφωνώ απόλυτα
Επιτρέψτε μου να πω ότι θα προτιμούσα την υπερταχεία...
όχι για να φθάσω πιο γρήγορα, αλλά για να δώ πιο πολλά
Η αφετηρία και το τέρμα είναι δεδομένα....οι διαδρομές όμως?
Και ποτέ λαθραία στο τραίνο. Πάντα με εισητήριο. Αιώνια φοιτητικό!!!
Η θέα αλλά και οι περιπέτειες της διαδρομής έχουν σημασία. Το ταξίδι , όπως κι άν γίνεται. Ηδη το έχουμε καταλάβει όλοι "οι Ιθάκες τί σημαίνουν"
Εκεί ήθελα να καταλήξω....
Κοιτάξτε, 4 στίχοι τι μας έκαναν!
Να ταξιδεύουμε στο όνειρο....
Ωραία επιλογή
Post a Comment