Η ΝΗΣΟΣ ΤΗΣ ΕΞΟΡΙΑΣ

Στην πίσω πλευρά των ουρανών την αθέατη

όπου συντελούνται τα όνειρα

θέλω ν' απλώσω ρίζα παντοτινή

πριν με προλάβει ο βλάσφημος καιρός.

Σ ένα παράπηγμα ονείρου

στ' ανθισμένα χωράφια

να μιλώ τη γλώσσα των πουλιών:

Όνειρα τριαντάφυλλα και κείνο

το άρωμα των παιδικών μου χρόνων

να ταξιδεύει στο μέλλον αναλλοίωτο

και το πράσινο φύλλο , νικηφόρο,

ανεξίτηλη χαρακιά στων χρησμών την παλάμη.

ΙΙ

Αιώνιος πρόσφυγας η ψυχή μου,

επικηρυγμένη για μια σταγόνα φωτός

να στηρίζει το αμάχητο άλλοθι

στο εφήμερο που κατέχει.

Όταν ανοίγει της ημέρας το βλέφαρο

και το πράσινο φύλλο νικηφόρο

αρχίζει να ονειρεύεται την αθανασία

με το στόμα μου πάντα κλειστό

φορώντας την πανάρχαια μάσκα,

για ν' αποτρέψω τ' αδυσώπητα

ακούω τις φωνές των απόντων,

που ακόμα αιωρούνται.

Ένα χαλί αστραπιαία τυλίγεται,

ένα καινούργιο τίποτα ανατέλλει

και βλέπω της απουσίας το τέθριππον

να ταξιδεύει στο μέλλον

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ