ΤΟΥ ΧΙΝΟΠΩΡΟΥ Η ΠΛΗΓΗ

Φλούδες ονείρων πέφτουνε στη γή
Κομμάτια μιάς αγάπης ξεραμένα…
Το καλοκαίρι τώρα τέλειωσε για μένα
Κι ανοίγει πάλι του χινόπωρου η πληγή.

Του έρωτα μου πώς ν αντέξω τη σιγή;
Τα σύρματα του πόθου μου κομμένα.
Πρόσωπα που κοιτάζουνε θλιμμένα
κι όλα ετοιμάζουν μιαν αγύριστη φυγή.

Ό,τι αγάπησα μαραίνεται και σβήνει.
Τον ίσκιο μου γαβγίζει το σκυλί
και φτάνει της βροχής το κρύο φιλί
τη σκονισμένη σάρκα να μου πλύνει.

Κι ακόμα το τραγούδι, το τραγούδι,
όμοιο με της αράχνης τον ιστό
πάν' από το βωμό μου το σβηστό
απλώνεται σαν πένθιμο λουλούδι.