Wednesday, February 07, 2007

Η ΠΟΙΗΣΗ ΔΕ ΜΑΣ ΑΛΛΑΖΕΙ

Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή,
το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής
η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει.

Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε
δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη.

Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση
κάνει πιό δύσκολη την καθημερινή μας πράξη






ARS POETICA

Το ποίημα θέλω να είναι νύχτα, περιπλάνηση
σε ξεμοναχιασμένους δρόμους και σε αρτηρίες
όπου η ζωή χορεύει. Θέλω να είναι
αγώνας, όχι για μια μουσική που λύνεται
μα πάθος για την μέσα έκφραση μιάς ασυναρτησίας
μιας αταξίας που θα γίνει παρανάλωμα,
άν δεν τα παίξουμε όλα για όλα.

Όταν οι άλλοι , αδιάφοροι με σιγουριά
ξοδεύονται άσκοπα ή ετοιμάζονται το βράδυ
να πεθάνουν, όλη τη νύχτα ψάχνω για ψηφίδες
αδιάφθορες μες στο μονόλογο του καθημερινού
κι ας είναι οι πιό φθαρμένες. Να φεγγρίζουν
μες στο πυκνό σκοτάδι τους σαν τ' αχαμνά ζωύφια
τυχαίες, σκοτωμένες απ' το νόημα
με αίσθημα ποτισμένες.



ΝΙΚΟΣ - ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ "Ο ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ"

6 comments:

ioeu said...

Πόσο σπουδαίος ποιητής!
Ο καιρός θα το δείξει...

Weaver said...

Πολύ σπουδαίος ποιητής . Και να φανταστείς τι ευκαιρία έχασα να γνωριστώ μαζί του. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα , όταν ήμουν φοιτητής ,στις αρχές της δεκαετίας του 80, τρώγαμε σε διπλανά τραπέζια σε μιά ημιυπόγεια ταβέρνα- εστιατόριο, λίγο πιό πάνω απ την πλατεία Νέας Σμύρνης. Αγνοούσα οτι ο ευγενικός μεσόκοπος κύριος, που υπηρετούσε τότε σε Λύκειο της Νέας Σμύρνης ήταν ο σπουδαίος αυτός ποιητής. Το ανακάλυψα αργότερα , όταν πιά είχα φύγει απο την Αθήνα και είδα μια συνέντευξη με φωτογραφίες του στο "Τέταρτο" το περιοδικό που εξέδιδε ο Χατζιδάκης.

ioeu said...

1. Υπηρετούσε? Δίδασκε?
2. Είσαι τυχερός έστω και γι' αυτό.
3. Σπουδαία περίπτωση ποιητή.
4. Συναρπαστική ζωή...
5. Το μέλλον είναι δικό του...

Weaver said...

Ηταν καθηγητής Γαλλικών

chalex said...

Πώς να ορίσω άραγε τη σπουδαιότητα; Θα πω ότι ήταν πολύ ειλικρινής τόσο στην τέχνη όσο και στη ζωή του (αν θυμάμαι καλά). Να είσαι καλά που μας τον θύμισες!

αθεόφοβος said...

Και να σκεφτείς ότι ο Σαββόπουλος το 1967 τραγουδούσε «την θανασιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη» τοτε που σχεδόν κανείς δεν τον ήξερε.