Το πράσινο αδερφέ μου κυπαρίσσι
που στης αυλής εφύτεψες τη μέση
το μάτι μου θερμά, τώχει αγαπήσει
κι όλη η ψυχή μου απάνω του έχει πέσει.
Πέρσυ η λιγνή κορφή του είχε μπορέσει
στο μέτωπο απαλά να με φιλήσει
ψηλότερη είναι εφέτο, μ’ έχει αφήσει
και πάει κορώνα τ’ άστρα να φορέσει…
Κι όταν για μένα έρθη ο καιρός οπού όντας
παραδομένος άτολμα στα χρόνια
φιλί δε θα προσμένω ούτε και χάδι,
θα χωριστούμε πλέον μια μέρα αιώνια:
Εκειό θα πάη το φώς αποζητώντας
που στης αυλής εφύτεψες τη μέση
το μάτι μου θερμά, τώχει αγαπήσει
κι όλη η ψυχή μου απάνω του έχει πέσει.
Πέρσυ η λιγνή κορφή του είχε μπορέσει
στο μέτωπο απαλά να με φιλήσει
ψηλότερη είναι εφέτο, μ’ έχει αφήσει
και πάει κορώνα τ’ άστρα να φορέσει…
Κι όταν για μένα έρθη ο καιρός οπού όντας
παραδομένος άτολμα στα χρόνια
φιλί δε θα προσμένω ούτε και χάδι,
θα χωριστούμε πλέον μια μέρα αιώνια:
Εκειό θα πάη το φώς αποζητώντας
κι εγώ θα κατεβαίνω στο σκοτάδι
Στέφανος Δάφνης (1882-1947)
3 comments:
Τί υπέροχο Γιώργο! Πόσο τρυφερά ἐγραφαν κι ο Δάφνης και η γυναίκα του η Αιμιλία! Εκείνη μάλιστα ίσως να ήταν λίγο πιο μελαγχολική...
Η Αιμιλία Κούρτελλη - Δάφνη είναι ίσως η πιό σημαντική ποιήτρια στη νεοελληνική λογοτεχνία. Το έργο της είναι πρωτοπόρο. Τολμώ να πω οτι πολλά ποιήματά της συναγωνίζονται τα των σπουδαιότερων ποιητών. Είναι γνωστό άλλωστε πόσο μεγάλη εκτίμηση έτρφε για αυτή και ως άνθρωπο και ως ποιήτρια ο Παλαμάς
Είχε προλογήσει και κάποια συλλογή της ο Παλαμάς. Ήταν και ζωγράφος. Πράγματι σημαντική γυναίκα. Κι όμως δεν κυκλοφορούν πολλά από τα ποιήματά της. Ούτε του Δάφνη. Εσύ είχες ποστάρει το Κυπαρισσάκι στους Εκφραστές, στα σονέτα, πριν κάποιους μήνες. Είχα διαβάσει ότι ο Δάφνης δημοσίευε σε συνέχειες με τρόπο μυθιστορηματικό τη ζωή του Γ.Βιζυηνού, σε κάποια εφημερίδα, αλλά χωρίς ποτέ να βγει βιβλίο. Μακάρι να μπορούσαμε να το βρούμε. Έχεις μήπως ακούσει γι αυτό;
Post a Comment