ΣΥΝΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ

Η μέρα πήρε φως και ξεθωριάζει
το ρόδινο σεντόνι της αυγής.
Υποκριτή Αδερφέ, βάρος της γης
τ’ αδύναμο το σώμα, που γεράζει.

Ποιο ξόρκι μαγικό μας ετοιμάζει
την ώρα της γαλήνης, της σιγής;
Τ’ αμάξι περιμένει. Μην αργείς.
Η μηχανή μουγκρίζει. Με τρομάζει

των ημερών να βλέπω τον καπνό
τη σκαλωσιά τ’ ανέμου ν’ ανεβαίνει.
Τ’ ονείρου μας ο δρόμος που πηγαίνει

στον ανοιχτό της τέχνης ουρανό
δεν είναι ό,τι ζητούσα και ζητούσες;
Στην κούνια μας εμοίραναν οι Μούσες!

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ