Μιά παιδική , γλυκιά φωνή, τ΄αρχαίο ρήμα
στη αίθουσα τη σχολική, μ' ύφος λαλούσε.
Κι αργά, σε χρόνο παρελθόντα, ως να καλούσε
τις πεθαμένες της αγάπες , απ' το μνήμα.
Πάνω απ' την άβυσσο του χρόνου , μέγα βήμα
σα να ' χε κάνει μια μορφή και μού γελούσε.
Κι ο λείος τόνος της φωνής ξαναφιλούσε
της μνήμης τ' ακρογιάλια, σαν το κύμα.
Σ' όλα τα πρόσωπα, τους αριθμούς, τους χρόνους
τη μέρα γέμιζε, με κρίνα και με πόνους.
Κι' όταν σταμάτησε - είχαν σπάσει τα ρολόγια-
κύλησε η μνήμη - πέτρα υγρή- μέσα στη λήθη
Μα κλείνουν πάντα την ψυχή μου αυτά τα λόγια
και πολύ πολύ ο αρχαίος τύπος : "Ηγαπήθη"
ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
ΝΟΣΤΙΜΟΝ ΗΜΑΡ δηλαδή,
Πρώτο Λύκειο Ενιαία Τάξη
κήποι αμπελιών γεμάτοι πείσματα...
και μια αφοσιωμένη προκατάληψη υποβόσκει αναφορικά,
εικόνα ανεκπλήρωτης παραίσθησης που πλάνταξε
στα νώτα εξιλαστήριου πρωινού φλύαρης ΔΕΥΤΕΡΑΣ:
διάττοντες στίχοι αποδημητικός ρυθμός
στα λιλά τσακίδια μιας περπατησιάς
ορυμαγδοί γραμματικής
εξαποστέλλοντας μετοχές
κι αδιαφορώντας η κοκκινοσκουφίτσα όταν ο λύκος δεν είναι εδώ μαδάει μια μαργαρίτα-
κομμός στην "Αλεξάνδρεια που χάνεται" (αποσπάσματα από 25η και 38 Χρυσηίδα Ρέμβης - σχόλιο στον ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΑ ΧΡΟΝΟ)
το ιδιότυπό σας μου αρέσει,στα ομοιοκατάληκτα,
εννοώ,τις δύο τελευταίες στροφές σας που,όπως έχω παρατηρήσει είναι τρίστιχες,
αυτό ενισχύει την ετερότητά σας και της προσδίδει-δεν έχω καταλήξει ακόμα-μια σπουδή? ή μια βραδύτητα άραγε...? ένα άπλωμα κάπου παράλληλα?
η θεματολογία σας όπως πάντα αφοπλιστική όπως και η πλοκή της...
καλημέρα,
σας φιλώ
@ Τάσο , ευχαριστώ για την επίσκεψη, παρακολουθώ τα γραπτά σου κι απολαμβάνω την πλημμυρίδα των συμβόλων
@ Φαίδρα , ευχαριστώ για τις πρωτότυπες παρατηρήσεις σου. Μόνο μιά "ιέρεια της ποίησης" - όπως εσύ- μπορεί να διακρίνει τις λεπτές -πολλές φορές- αποχρώσεις των στίχων
Post a Comment