ΑΚΤΑΙΩΝ

Κυνηγός των λέξεων
στο δάσος των ονείρων,
πώς έγινε κι αντίκρυσα
γυμνή τη θεά- παρθένα
την Αλήθεια
στο νερό "παγάς λαλέουσας"
να λούζεται;
Στίχοι, πιστά σκυλιά μου,
γιατί με σπαράζετε;

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΑ

Μιά παιδική , γλυκιά φωνή, τ΄αρχαίο ρήμα
στη αίθουσα τη σχολική, μ' ύφος λαλούσε.
Κι αργά, σε χρόνο παρελθόντα, ως να καλούσε
τις πεθαμένες της αγάπες , απ' το μνήμα.

Πάνω απ' την άβυσσο του χρόνου , μέγα βήμα
σα να ' χε κάνει μια μορφή και μού γελούσε.
Κι ο λείος τόνος της φωνής ξαναφιλούσε
της μνήμης τ' ακρογιάλια, σαν το κύμα.

Σ' όλα τα πρόσωπα, τους αριθμούς, τους χρόνους
τη μέρα γέμιζε, με κρίνα και με πόνους.
Κι' όταν σταμάτησε - είχαν σπάσει τα ρολόγια-

κύλησε η μνήμη - πέτρα υγρή- μέσα στη λήθη
Μα κλείνουν πάντα την ψυχή μου αυτά τα λόγια
και πολύ πολύ ο αρχαίος τύπος : "Ηγαπήθη"

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΛΟΙΠΟΝ , ΕΓΩ ΞΕΚΙΝΗΣΑ

Κρατώ πάντα στην καρδιά μου
αινίγματα και σχέδια μυστικά
λέξεις αμεταχείριστες που λάμπουν
στο βυθό της καθημερινής τύρβης
ψηφίδες αρχαίες της αθωότητας
μιά σκευή ιδεών'
ευεπίφορη σε λογής ερμηνείες

(Λένε για το " λάλον ύδωρ"
για κείνους που ακόμα ονειρεύονται
Λένε για μια μποτίλια στο πέλαγο
που κρύβει τα μυστικά
κάποιων που έζησαν αληθινά!)

Λοιπόν
εγώ ξεκίνησα κιόλας το μακρύ ταξίδι
μεσοπέλαγα είμαι -
στην απέναντι όχθη γνέφει μια σκιά.
Λυμένος είμαι από το κατάρτι!

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΕΛΩΝΗΣ
Από τη συλλογή του "Μ' ένα κέρμα στο στόμα" 2007)

ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ

Οι πράξεις μας δεν έχουν σημασία, παρά μόνο
στα μάτια ενός ανθρώπου. Γι' αυτόν ζούμε.
Για να μας βλέπει αντιστεκόμαστε στο χρόνο
κι εξαγοράζουμε τις μέρες κι' ας πονούμε.

Στην άκρη εμείς, ενός ζυγού , που εκκρεμεί,
κι αυτός αντίρροπα δεμένος απ' την άλλη.
Και ξαφνικά, σε μιά στιγμή, που ηρεμεί
στρέφει αυτός, καθώς κι εμείς, τ' ωχρό κεφάλι.

Και βλέπει ο ένας μας του άλλου τον αγώνα
να τραβηχτεί κι' απ' τα δεσμά του να λυθεί.
Μάταια παλεύουμε. Οι αλυσίδες απ' το γόνα
βαριές, ψηλά ως με την καρδιά έχουνε δεθεί.

Κι όταν μιά μέρα κάποιο χέρι θα θελήσει
την περηφάνεια μας να σπάσει την πικρή,
τότε κι οι δύο ,χωρίς κανένας να μιλήσει,
θα γυμνωθούμε στον άλλον αντικρύ

και με το δάχτυλο, αργά και μία -μία
ζητώντας τις πληγές, που ρέει το αίμα,
του έρωτά μας την ατέλειωτη ερημία
θα μετράμε μ' ένα μέτρο μας: Το ψέμα.

5/7/1986

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΠΕΙΡΑΤΗΣ

Μια φλούδα πορτοκάλι το καράβι
και το πανί κομμάτι από χαρτί,
και τ’ όνειρου τα πέλαγα κι’ οι κάβοι
των παιδικών μας χρόνων πειρατή!
---------------
Της Μοίρας ολολύζουνε οι σκλάβοι
μ' ένα πικρό παράπονο "Γιατί";
Το μακρινό φανάρι δεν ανάβει
τη σάρκα να φωτίσει τη φθαρτή.
---------------
Στις θύελλες τ’ ατέλειωτο ταξίδι
στου θησαυρού τ’ ανύπαρκτο νησί,
ψεύτης ο χάρτης, φάντασμα και συ!
---------------
Ποιο χέρι φοβερό και ποιο λεπίδι
μας έριξε σ' ανήλιαγο μπουντρούμι
γεροσακατεμένους δίχως ρούμι ;

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(Από τη συλλογή "ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ")

ΑΠΕΣΒΕΤΟ ΚΑΙ ΛΑΛΟΝ ΥΔΩΡ

Εις μνήμην Πηγής Καφετζοπούλου ...

Πηγή των στίχων, Πηγή των ονείρων, Πηγή των χρησμών , Πηγή της λήθης …Με τη φωνή μου που δεν μερώνει, με την οικεία λύπη, στο μάταιο παρόν αντίμαχος της Μοίρας , ρίχνω στο ρείθρο των αιώνων, χάρτινο καραβάκι ,τα φτωχά μου λόγια : Στο τέρμα εκεί του δρόμου σου, στους μυρωμένους κήπους , θα σε ζυγώσει ένας μικρούλης άγγελος – μόλις που φαίνονται στη ράχη οι φτερούγες του . Αν σε ρωτήσει το αίμα της πληγής μου : «Παίζει ακόμα με τις λέξεις ο πατέρας;» , μην απαντήσεις. Κράτησε τον στην αγκαλιά σου και παρηγόρησέ τον, που γεννήθηκε…

20 HAI - KU ON EMILY DICKINSON

Timid as a bird.
My lips just hold the name:
Immortality

An evening sky:
The woods were painted
the mystic green

The web of life
Time’s sublimest target
You and I tonight

“Time is over”
The vulture screamed
At the setting sun.

Miles and miles
East of eternity
The largest fire

Long silent hours…
I chose this single star
The door of God

After great pain
Embarrassed –not afraid
I wear my wings

A report of land
Where the angels are:
Immortality

Only a breeze,
A caper in the trees:
Not tell its name

Not tell its name
You and I and the secret:
Immortality

At the full dew,
just as the dawn was red:
an aged bee

Their pretty lips
- The least push of joy-
thorn in my side

There is a pain:
His dateless dynasty
The former love

We came at flesh:
Eternity and time
frost upon the glass

Coin in the sand
My little craft was lost
I remember not

You and I tonight:
Starring at the mocking sky
the test of love

This is the place!
The only one way
Illocality

The way of dusk:
The begging for the life
A little madness

Their pretty lips…
Memory like melody.
The old desire

Dirks of melody
Old grounds of memory
Unsuspected things

GEORGE C. ANYFANTIS

(ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ)

Η ΚΕΡΗΘΡΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΕΩΣ

( Με τον τρόπο του Δ.Π.ΠΑΠΑΔΙΤΣΑ)

Πάνω σ' ουράνια βότσαλα
του έρωτα το ρυάκι θ' ακουστεί
και κάθε φύλλο που με ανιχνεύει
- αγκάθι κι έναστρη πληγή,
στην άλλη άκρη του ονείρου -
θα ζωγραφίζει το αχανές.
Στα δάση που άναψε η αφή
πυρακτωμένη ηχώ εξαφανίζει
τα ψιθυρίσματα του χορταριού.
Το άφθαρτο γεγονός παλινδρομεί
Σαν κρουστή επανάληψη στιγμής
κι' άνθος στο ρήγμα της εσπέρας.

ΙΙ

Του άλλου το ίχνος πάνω στο κορμί
Ορμόνη κι' αλμυρό χορτάρι θάλασσας.
Ω θαύμα ξαφνικών ιβίσκων!
Σφυρίζει σ' έναν αυλό σταχυού
σ' άγνωστα βαθουλώματα φιλιών,
άγριο το στόμα της επιθυμίας.
Το απερίγραπτο χέρι αυτής της στιγμής
που μ' έκλεισε όπως κάλυκας ανθοφορίας
κι' έσπειρε φωτεινά λιβάδια,
το ρίγος ανεβάζει στα χείλια
κι' εύκολα η μικρή αύρα με ζαλίζει.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(Από τη συλλογή "ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ" )

ΝΗΔΥΜΟΣ ΥΠΝΟΣ (Χαι-κου)

Κλειστά βλέφαρα,

διψώντας για ουρανό:

Νήδυμος ύπνος

Λίγο πριν φέξει,

ο δρόμος των θαυμάτων,

ο ένδον κόσμος

Ηχούν καμπάνες

στην αμφίστομη μνήμη.

Χάλκινος ύπνος.

Ο άλλος ύπνος.

Ο δίχως όνειρα.

Αμετακλήτως

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΤΟΣΟ ΓΥΜΝΟΣ ....

Τόσο γυμνός που ντρέπομαι τη μνήμη

Τόσο τυφλός που βλέπω την αλήθεια

Τόσο πιστός που απόμεινα μονάχος

Ορέστης Αλεξάκης "Ο ΛΗΞΙΑΡΧΟΣ"

ΟΙ ΘΕΡΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ (ΧΙΙ)

Τους νόμους άλλων καιρών
ακολουθώντας,
στερημένος από φως ,
με το φιλί της βροχής
στα παγωμένα χείλη,
έσκαψα τα σπλάχνα μου
να βρώ την Ποίηση,
την πηγή των θαυμάτων.
Χτυπώντας πηγάδι
με την πέτρα της μνήμης,
αφουγκράστηκα
τους βόγγους των αρρώστων,
τις κραυγές της οδύνης,
τους βραχνούς κρωγμούς,
τις υλακές των σκύλων,
τη φωνή του κεραυνού
στη δίνη των ανέμων,
τους ήχους των σημάντρων
τις πένθιμες καμπάνες,
τα μουγκρητά των μηχανών,
το στρίγγλισμα των φρένων,
τη θορυβώθη μέθη
και τέλος – κοντά στα χαράματα-
το λάλημα του πετεινού
λίγο πριν αρνηθώ
τον εαυτό μου.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΣΥΝΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ

Η μέρα πήρε φως και ξεθωριάζει
το ρόδινο σεντόνι της αυγής.
Υποκριτή Αδερφέ, βάρος της γης
τ’ αδύναμο το σώμα, που γεράζει.

Ποιο ξόρκι μαγικό μας ετοιμάζει
την ώρα της γαλήνης, της σιγής;
Τ’ αμάξι περιμένει. Μην αργείς.
Η μηχανή μουγκρίζει. Με τρομάζει

των ημερών να βλέπω τον καπνό
τη σκαλωσιά τ’ ανέμου ν’ ανεβαίνει.
Τ’ ονείρου μας ο δρόμος που πηγαίνει

στον ανοιχτό της τέχνης ουρανό
δεν είναι ό,τι ζητούσα και ζητούσες;
Στην κούνια μας εμοίραναν οι Μούσες!

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΟΙ ΘΕΡΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ (ΧΙ)

Η νύχτα θα με βρίσκει
με δανεικά ψιμμύθια,
πυρπολημένους στίχους
στα ράκη της φωνής μου.
Τ’ ανείπωτα λόγια,
τα ξοδεμένα λόγια,
σβήνουν το πρόσωπό μου.
Γδύνομαι τα φτερά,
δρασκελίζω το χρόνο

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΟΙ ΑΜΦΙΣΗΜΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Διωγμένος απ’ τα μαντεία,
τρελός προφήτης,
σπορά της οργής,
γιος της Κασσάνδρας,
πώς να φωνάξω τη Μοίρα
δίχως αμφίσημες λέξεις;
Πώς να μιλήσω
για τη στάχτη του μέλλοντος
με τη φωτιά στα χείλη;
Φύλακας του Θεού,
τις μεταμορφώσεις του μηδενός
αρνήθηκα , αρνήθηκα
τη σφραγισμένη μνήμη.
Γελώντας στον αγέρα θα πω
τον τελευταίο μου μύθο:
Πριν με γκρεμίσουν – ασεβή-
από τις Φαιδριάδες .

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

XAI-KOY (........)

Όνομα νεκρής :
Βαραίνει το μολύβι
στο ψυχοχάρτι

Ρόδο της μνήμης.
Καίγεται το σκοτάδι,
κερί που λιώνει.

Ουκ έστιν ώδε!
Στην πέτρα των αγγέλων
το πικρό δάκρυ.

Γυρίζει μόνος.
Της θλίψης λυχναράκι,
κάφτρα τσιγάρου


ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΟΙ ΘΕΡΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ (Χ)

Πώς να μετρήσω
Τα φύλλα του φωτός Σου;
Ν’ αρνηθώ τη φωνή μου
στην άκρη της ερήμου;
Τη στερνή μετάληψη,
τον άρτο των ονείρων;
Ο μελλούμενος χρόνος μου,
χρόνος των χρονομέτρων.
Φωνές των πειρασμών,
καίγεται ο ουρανός.
Που είναι το τέλος;

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΑΦΙΕΡΩΣΗ

Τίποτε δεν είναι τόσο τραγικό , όσο η επιδίωξη κάποιου καλλιτεχνικού ιδανικού απο ανθρώπους που δεν έχουν ταλέντο

Somerset Maugham "OF HUMAN BONDAGE"

("Ανθρώπινη δουλεία" μετ. Γ. Λάμψα)

ΟΙ ΘΕΡΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ (ΙΧ)

Οι μέρες μου φεύγουν,
βαθαίνει το σκοτάδι,
το σημάδι της πληγής
στο πέτρινο πρόσωπο.
Πέφτουν μήλα στον κήπο.
Ο νόμος της βαρύτητας,
αιμοβόρο γαύγισμα

στις αυλές του χρόνου

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΜΑΤΙΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ

Η νοσταλγία μου κι ο έρωτάς μου
είναι , απόψε, στη θερμή τούτη νυχτιά,
γλυκιά σαν ευωδιά απ’ άνθη ξένα-
στη θέρμη της ζωής μας ξαγρυπνά.

Η νοσταλγία μου κι ο έρωτάς μου
κι όλη μου η τύχη κι η κακοτυχιά
σαν το βουβό τραγούδι είναι γραμμένα
στη θολή, παραμυθένια σου ματιά.

Η νοσταλγία μου κι ο έρωτάς μου
από τον κόσμο και το θόρυβο μακριά
στα σκοτεινά σου μάτια έχουνε κτίσει
βασιλικό ένα θρόνο , μυστικά .

Hermann Hesse

Απόδοση από τα Γερμανικά
ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΤΡΙΑ ΜΕΤΡΑ ΓΗΣ ΧΩΡΙΣ ΑΣΦΑΛΤΟ

Πίσω πηγαίνετε,
στα δάση , στα βουνά,
στων παιδικών σας χρόνων
τα περβόλια!
Εκεί θρηνείστε
και μια για πάντα
στης μάνας σας την αγκαλιά
αποκοιμηθείτε
με τη ζωή που ζήσατε
αηδιασμένοι !

Αλλά δεν έχω εγώ βουνά,
που να με περιμένουν.
Η γη μου, το περβόλι μου,
άσφαλτος και της φάμπρικας αυλή.
Πέτρα και πίσσα,
τα καυσαέρια των δρόμων,
των μηχανών το ουρλιαχτό,
το στρίγγλισμα των φρένων.

Ρόδες περιστρεφόμενες
της νιότης μου τραγούδι
Ράγιες και σύρματα
του πόθου μου ταξίδια.

Των άστρων το τρεμόσβημα
πάνω από καμινάδες.
Σωροί μες σε θολά νερά
του κόσμου τα σκουπίδια.

Οι άλλοι πίσω γύρισαν.
Μα εγώ θα προχωρήσω .
Ο κόσμος είναι σπίτι μου
και μοίρα μου οι πόλεις.
Μόνο σαν θα πεθάνω εγώ
μια αξίνα θα μου δώσει
τρία μέτρα χωρίς άσφαλτο
- σα δώρο – από τη γη .


George Forestier
(μία από τις επινοημένες περσόνες που χρησιμοποίησε ως ψευδώνυμά του ο Γερμανός ποιητής Karl Emerich Kraemer 1918-1987 )

Απόδοση από τα Γερμανικά
ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ