Ήταν στη Ζάκυνθο....Χλιαρό, απαλό το μεσημέρι,
Μες στο χειμώνα ανάσαινε ξανθό το καλοκαίρι.
Άπλωνε ο ήλιος τα χρυσά στρωσίδια στους ελαιώνες,
Κρεμούσαν οι κληματαριές τα πορφυρά σταφύλια
Στις φράχτες που ανεβαίναμε τρυγώντας ανεμώνες
Έπαιζε η σπίθα του φωτός και των πουλιών η τρίλλια.
Κι ο κυνηγός σημάδεψε και με την τουφεκιά του,
Που αρμονιζότανε κι αυτή μες στην ωραίαν ημέρα
Στον αλαφρό λιγόθυμον ανασασμό του αέρα,
Δυό μαύρα σπαθωτά φτερά κατέβηκαν μπροστά του.
Μακαρισμένος θάνατος τον έρριξε στο χώμα
τον κότσυφα το σφυριχτή στην ώρα απάνω που
Το λαμπερό του βύθιζε κεχριμπαρένιο στόμα
στο μέλι ενός καρπού
ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ
(Από τη συλλογή "ΤΑ ΘΕΙΑ ΔΩΡΑ")
No comments:
Post a Comment