ΟΙ ΜΑΥΡΟΙ ΜΑΝΤΑΤΟΦΟΡΟΙ

Έπρεπε λοιπόν να φτάσεις στο Παρίσι , Καίσαρ, για να δεις τους μαύρους μαντατοφόρους, νάρχονται μια μέρα βροχερή... Πως να παρέλθει από τα χείλη σου το ποτήριον τούτο; Τα τυφλά χτυπήματα της μοίρας, σταλμένα σαν απο οργή Θεού. Μάταια καλείς μάρτυρες τα γραφτά και τη μοναξιά σου... Δε μεταφράζεται , δεν αποδίδεται η κραυγή σου...

ΤΗΣ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΣ (1)

Δικηγορικό; Ναι, ναι, ο άνθρωπος του νόμου. Δεν είναι ύφος εντελώς αγράμματου, ούτε και ύφος πολύ γραμματισμένου. Είναι το ύφος του εμπορευομένου

Φ. Ντοστογιέβσκη "ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ"

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΙΡΑΣΙΑ

"Στων αδερφών τη μοιρασιά
μου εδόθη ο κλήρος ο λειψός"
Οδ. Ελύτης

Ποιός μας μετρά μ' απάτης ζυγαριά;
Ποιός κόβει το ψωμί σ' άνισα μέρη;
Τα νέφη , που μας κρύβουνε τ' αστέρι,
ποιός άνεμος τα μάζεψε - βαριά;

Την κάλπικη, την πρόστυχη ζαριά
του άρχοντα την έριξε το χέρι.
Του εμπόρου το περίπλοκο τεφτέρι
μας γράφει στ' οφειλέτη τη μεριά.

Και μόνο μια κρυφή παρηγοριά
-λιώνοντας την ανθρώπινη σκουριά-
στα μάτια μας χαρίζει τη δροσιά.

Πως θα 'ναι το αιώνιο , δίκαιο χέρι,
που θα κρατά τ' αλύγιστο μαχαίρι
για τη μεγάλη, τελευταία μοιρασιά.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(Από τη συλλογή "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ")

ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΠΟΥΛΙΩΝ

Τελειώνει η μέρα.
Γνωρίζω τί έχω χάσει.
Κραυγάζει μέσα μου
χιλιάδες σκοτεινούς χρησμούς
το παρελθόν που επελαύνει.
Τρίζουν εικόνες,
με κυκλώνουν
οι δείχτες του ρολογιού
πεινασμένοι λύκοι.
Ακούω τη φωνή σου, ποιητή:
"Εγώ, κληρονόμος πουλιών
πρέπει
έστω και με σπασμένα φτερά
να πετάω"

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΟΜΟΡΦΙΑ

Πάνω στα παιδικά μου χρόνια
είχες απλώσει τις φτερούγες σου...
Πράσινες γειτονιές και χρυσές
γραμμές των οριζόντων.
Στην έσχατην όχθη τ' ουρανού
κρύβεσαι τώρα,
πατρίδα της νοσταλγίας μου.

ΓΙΑΤΙ ;

Η μικρή αυτή λεξούλα το "γιατί", απλώνεται σ' όλο το σύμπαν από τότε που γεννήθηκε ο κόσμος. Κάθε στιγμή, όλη η φύση φωνάζει στο δημιουργό της "γιατί;" και, εφτά χιλιάδες χρόνια τώρα, μάταια περιμένει μιαν απάντηση.

Φιοντόρ Ντοστογιέβσκι (από το έργο του "Οι Δαιμονισμένοι" - μετ. Σωτ. Πατατζή)

ΑΧΤΕΝΙΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Από το βιβλίο "ΑΧΤΕΝΙΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ" του Πολωνού ποιητή Stanislaw Lec (1909-1966) . Κυκλοφορεί στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Στιγμή σε μετάφραση Αφρ. Κολλάρου

* Το πρόσωπο του εχθρού με τρομάζει , γιατί βλέπω πόσο πολύ μοιάζει με το δικό μου

* Όταν οι φήμες παλιώνουν γίνονται μύθος

* Η στιγμή που αντελήφθη πως ήταν ατάλαντος ήταν μια πνευματική αναλαμπή

* Μοναξιά, πόσο πυκνοκατοικημένη είσαι;

* Να αγαπάτε τους εχθρούς σας, ίσως αυτό να κάνει κακό στην καλή τους φήμη

* Οι μελλοντικοί Δαρβίνοι θα διατυπώσουν ίσως τη θέση οτι τα πιό ανεπτυγμένα όντα (στα οποία θα συγκαταλέγονται αυτοί) κατάγονται από τους ανθρώπους.

* Ακόμα και το κτήνος σκέφτεται. Μέσα στον άνθρωπο.

* Ένας πραγματικός εχθρός δεν σε εγκαταλείπει ποτέ .

* Δεν συμφωνώ με τα μαθηματικά. Πιστεύω οτι το άθροισμα των μηδενικών είναι ένας επικίνδυνος αριθμός

* Την ελευθερία των σκλάβων την μετράει κανείς με το μήκος των αλυσίδων τους.

ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ

Παλάτι μαρμαρόχτιστο, ποιος ξέρει
πόσοι τεχνίτες έσκυψαν για σένα,
πόσα φτωχά χεράκια ματωμένα
πέτρες για τα θεμέλια σου έχουν φέρει.

Απ’ τα’ ορφανό της εργατιάς ασκέρι
πόσα κορμάκια τάχα πεινασμένα
εδούλεψαν απάνω σου σκυμμένα
δίχως να φαν ψωμί το μεσημέρι

-Και πόσα μαύρα δάκρυα νάχουν στάξει
απ’ τα θολά ματάκια σου στη γη σου
Αν γίνονταν μια μέρα – συλλογίσου-

Αν γίνονταν ποτάμια θυμωμένα
πόσα παλάτια θα είταν γκρεμισμένα
πόσα παλάτια θα χανε ρημάξει

ΚΟΥΡΗΣ ΚΟΥΡΑΚΟΣ Μ.
«Σπονδές» 1925


Με το ψευδώνυμο Κουρής Κουράκος Μ. δημοσίευσε το 1925 την ποιητική συλλογή "Σπονδές" , ο μετέπειτα Πρόεδρος του Αρείου Πάγου (1963-1968) και υπηρεσιακός πρωθυπουργός (1963) Στυλιανός Μαυρομιχάλης (1902-1981)

AMHN

- Πάει , τέλειωσε.
- Τι τέλειωσε; Όχι!
- Είναι πέρα για πέρα αληθινό. Μοχθήσαμε να σπείρουμε για τις μέρες του θερισμού. Τώρα το τριφύλλι μαζεύτηκε, χλωρό, και το στάρι , σωροί στης αποθήκες, όπως πρέπει. Πάει τέλειωσε…
- Τι τέλειωσε; Πολλά τελειώνουν , γνωστά και άγνωστα. Οι ζωές τελειώνουν. Ο χρόνος λογιστεύει. Έμεινε άσπαρτο και χέρσο το χωράφι. Αυτά τα μπουμπούκια δε θ ανθίσουν ποτέ…
- Αρκεί!
- Τι αρκεί;
- Όλες οι ανάγκες λογαριάστηκαν σωστά. Η άνοιξη θ' ανθίσει εκεί που τώρα είναι πάγος. Τα ρόδα θα στολίσουν το φράχτη, κι ο βιαστικός ήλιος θα λάμπει φωτεινός κι η τελευταία πνοή απαλά θα φυσάει , κι ο κήπος μου θα χορταριάζει…

(πάνω στο ομώνυμο ποίημα της Christina Rossetti)

ΡΕΣΙΤΑΛ

Της Φρόσως ο λεγάμενος, ο ράθυμος Τζωρτζής,
Ντερβίσης ή προφέσορας, ή τζες , ή χιμπατζής,
πούχε ντεπόζιτο καρδιά,
συχνά κάθε που αφίνονταν μονάχος στους καημούς του
ένα σκοπό μολόγαγε, που λες, για χάρη γούστου
με κομπολόι συνοδιά.
Τσικ, τσικ, τσικ, κι η τρεμάμενη βραχνάδα της θαμπής
φωνής του, στο βελούδινο αντηχούσε της νυχτιάς
κι αν πεις και για τις νότες τις ψηλές – ξεφάντωμα ερωτιάς-
ξεσπούσαν σ’ ένα σέρτικο σεβντά νοσταλγικόν
ως σκαρφαλώναν στις Κεράς του το μπαλκόνι,
που χε τη γλάστρα διαπασών
με το βασιλικό για να τον μαραζώνει.
Κι ώρες γλυκοπικράμενος απόμνεσκ’ επειδή
Καρτέρα να τη δει
Να ξεπροβάλει στου παράθυρου την άκρη.
Και τόπνιγε σαν τούρχονταν στα μάτια του το δάκρυ,
Γιατί δεν κλαίν οι άντρες,
Τσικ, τσικ, μον’ άκουες ρυθμικά, σιγά να κλαίν οι χάντρες.

ΝΤΙΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
(περιοδικό ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ τεύχος 17
15/10/1948)

ΡΟΔΙΝΑ ΝΕΦΗ (Χαι-κου)

Ρόδινα νέφη.

Ύμνος ασυλλάβιστος

στο φως της αυγής

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΙΕΡΗ ΜΝΗΜΗ

Στη μνήμη σου μάνα - έξι χρόνια τώρα....


Η ΠΥΛΗ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

Βουίζει βραδινός στο παραθύρι
άνεμος του Δεκέμβρη παγερός.
Γνώριμο του θανάτου πανηγύρι
των πεθαμένων φύλλων ο χορός.
----------
Πρόσωπο που χάνεται στο τζάμι
και βαθύς , αγιάτρευτος καημός.
Δάκρυ στων ειδώλων το ποτάμι
της βροχής οδύνη και θυμός..
----------
Λέξεις που παγώνουνε στα χείλη
- μάνα μου- και μένω σιωπηλός.
Στέκεις στων ονείρων μου την πύλη
τώρα που σε σκέπασε πηλός…


ΦΥΣΑΕΙ

Μες στα σκοτάδια κι' η μορφή σου
που έχει για πάντα σκεπαστεί ,
- τυφλός στη πύλη της αβύσσου
γερτός στη μαύρη κουπαστή -

μάνα , μια μνήμη που δαγκώνει,
σκιά στην άδεια τη γωνιά …
Κι' είμαι το δέντρο που παγώνει
γυμνό, στου χρόνου το χιονιά.

Μάνα, φυσάει σ' αυτό τ' αστέρι…
Τρέμω …Ποιο μάτι να με δει;
Γιατί δε μου κρατάς το χέρι
σαν τότε που ήμουνα παιδί;

ΣΙΓΗ

Στη σκόνη που σκεπάζει τη σιγή ,
στον παγωμένο χρόνο που ραγίζει
του σκοταδιού το χέρι να μ' αγγίζει,
να αιμορραγεί της μνήμης η πληγή.
---------------
Τρέμοντας στων ονείρων τη φυγή
το γυμνωμένο δέντρο να λυγίζει
και στο μηδέν να στέκουν οι ζυγοί
της μοίρας της αμείλικτης που ορίζει.
---------------
Και να ΄σαι μακρινή, μισοσβησμένη
γραφή πάνω στην άμμο ξεχασμένη
κι΄ αίνιγμα που κανένας δε θα λύσει ,
---------------
Μάνα μου, μια λύπη που σωπαίνει,
γιατί ΄ναι μάταιο, μάταιο να μιλήσει…
Ποιος για μας το λίθο θα κυλήσει;


ΠΙΚΡΟΕΤΗΣ

Σύντομες μέρες , σύντομα τα χρόνια…
Τα φύλλα με το φόβο του χειμώνα
κιτρίνισαν . Τρομάξανε τ' αηδόνια
κι ερημωμένα τα κλαδιά και μόνα.
----------------
Και στο θολό καθρέφτη μια μορφή
μελαγχολεί. Συνέχεια μεγαλώνει.
Κι΄ η μνήμη σου , το τελευταίο καρφί
σ΄ ένα λευκό σταυρό με προσηλώνει.
-----------------
Γερνώ και σπέρνω λέξεις στο κενό,
διψώ για της μητέρας το φιλί
που ράγισε το μαύρον ουρανό…
Ποιόν αλυχτά τ΄ αδέσποτο σκυλί ;


Η ΞΕΝΗ

“ Es ist die Seele ein Fremdes auf Erden"
Georg Trakl

Θυμάται τ΄ άλλο φως και νοσταλγεί
μια θάλασσα π΄ ασάλευτη νυχτώνει.
Το γιασεμί το δρόμο της μυρώνει
ριγώντας στων ωρών την αλλαγή.
------------
Και των αγρών την ήρεμη σιγή
τ΄ ακούραστο ραγίζει το τριζόνι.
Καθρέφτης μυστικός εξομοιώνει
με τα φτερά της μνήμης την πληγή.
-------------
Το μάρμαρο χαιδεύει κι΄ επιμένει
τη σάρκα να γυρεύει τη φθαρμένη,
το χάδι μιας ατέλειωτης στοργής,
-------------
και σκύβει μοναχή και φοβισμένη
τον ψίθυρο ν’ ακούσει της πηγής:
"Είν’ η ψυχή μια ξένη επί γης"


NEKYIA

Κήπος του ονείρου.
Ο ήλιος βούλιαζε
και στα φύλλα της μηλιάς
γλιστρούσεν η σκιά μου,
πρόσταγμα σιωπής
στων τζιτζικιών την τάξη.
Στο μικρό αυλάκι
έρμαιο το φύλλο της ελιάς
κι ο Οδυσσέας των μυρμηγκιών
για τη νήσο των μακαρίων.
Κάπνιζε ακόμα το τζάκι μας...
Όλο μου το αίμα
κι όλα μου τα δάκρυα
πλημμύριζαν τους λάκκους.
Κι εσύ έπινες,
έπινες αχόρταγα ,μάνα μου,
και δε με γνώριζες


ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

Η ΜΟΙΡΑ ΤΩΝ ΣΤΙΧΩΝ

Να είμαι ποιητής δεν είναι φιλοδοξία δική μου.
Είναι δικός μου τρόπος να 'μαι μόνος

Τέτοια είναι η μοίρα των στίχων.
Τους έγραψα κι οφείλω σ' όλους να τους επιδείξω
γιατί τ' αντίθετο δεν μπορώ να κάμω,
όπως το λουλούδι δεν μπορεί το χρώμα να κρύψει,
μήτε το ποτάμι να κρύψει πως τρέχει
μήτε το δέντρο να κρύψει πως δίνει καρπό

ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ
(από τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΚΑΕΪΡΟ μετ. Φ. Δρακονταειδής)

ΚΑΚΟΣ;

Αφιερωμένο εξαιρετικά...

Κακός; Μακάρι να είσουνα. Κάτι χειρότερο είσαι.
Απλωσες χέρι ανάξιο στη λύρα την ιερή,
και πήρεν όχλος άμαθος το πεζοδρόμιο τρίκλισμα
για το τραγούδι το χρυσόφτερο. Κι εσύ
θρονιάστηκες αστόχαστος παράπλευρα στον Ποιητή,
και μήτε βρέθηκε κανείς να σε τραβήξη, κοίτα!
Κι όμως αντί να σε καταφρονέση ο δίκαιος, ωργίστηκε.
Όμως μια δόξα είναι για σε του στίχου του η σαϊτα!

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ "Η ΑΣΑΛΕΥΤΗ ΖΩΗ" (Εκατό φωνές -18)

(επειδή χρειάζεται η προσφυγή στους παλιούς για να καταλάβει "το ανθρωπάκι")

ΠΑΡΑ ΘΙΝ' ΑΛΟΣ (Χαι-Κου)

Ι

Ντυμένη με φως.
Ακίνητη στο βράχο
Οφθαλμαπάτη

ΙΙ

Γεμάτος θλίψη
ο ξεχασμένος φάρος
φεγγοβολούσε


ΙΙΙ

Λευκά στους βράχους
Ακροβατούν της μνήμης:
Θαλασσοπούλια

IV

Όνειρο βαθύ:
Μεταξωτό πέλαγος
Πέρα στη δύση

V

Στην υγρήν άμμο
Το κέλυφος του χρόνου
Λησμονημένο

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

Η ΦΤΗΝΗ ΠΡΟΙΚΑ

Τα όνειρα ειν΄η προίκα η φτηνή.
Μας κάνουν πλούσιους για μιαν ώρα
κι έπειτα φτωχούς, μέσα στη μπόρα,
κι έξω απ' την πορφυρή σκηνή
μας ρίχνουν στης αυλής την ατσαλιά
πριν να γευτούμε μήτε μιά σταλιά...

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(πάνω σε ποίημα της Emily...)

An Evening Sky (Hai-Ku)

An evening sky:
The woods were painted
the mystic green

George Ch. Anyfantis

(from Hai-Ku on Emily Dickinson)

THE SUMMER HILL (Hai-Ku)

From the summer hill,
-in a more golden light-
a little forest

George Gh. Anyfantis

(from Hai-ku on Emily Dickinson)

ΑΘΑΝΑΣΙΑ (Χαι-κου)

Τρέμω σαν πουλί.
Στα χείλη λέξη- βάρος:
Αθανασία

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

Η σαφώς κατώτερη εκδοχή "ελληνική" εκδοχή του προηγουμένου χαι-κου

IMMORTALITY (hai-ku)

Timid as a bird.
My lips just hold the name:
Immortality

George Ch. Anyfantis

(from Hai-Ku on Emily Dickinson)

ΛΑΜΠΙΟΝΙΑ (ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΘΕΡΟΥΣ)

Ζεστά , μέσα στη σκοτεινή του περβολιού δροσιά
λικνίζονται πολύχρωμα λαμπιόνια στη σειρά.
Και στέλνουν απο την πυκνή των δέντρων φυλλωσιά
τη λάμψη τους την απαλή , γεμάτη μυστικά.

Το ένα τους , χαμογελά σα φωτεινό λεμόνι,
το κόκκινο και το λευκό γελάνε δυνατά,
κι ένα γαλάζιο φαίνεται να μένει, να σιμώνει
σαν το φεγγάρι και σαν πνεύμα στα κλαδιά.

Και ξαφνικά σε κάποιο τους οι φλόγες ανεβαίνουν.
Τινάζεται προς τα ψηλά και καίγεται μ' ορμή...
Τ' αδέρφια του στα σιωπηλά τρέμουν όλα μαζί.
Χαμογελούν, το θάνατο προσμένουν:
το κίτρινο, το μπλάβο και το βαθύ το κρεμεζί.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(πάνω στο ποίημα του H.Hesse "Lampions in der Sommernacht")

ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΤΗΤΑ

Είμαι της φαμίλιας η μορφή. Η σάρκα φθείρεται, μα εγώ επιζώ. Σχεδιάζω ίχνος και γραμμή, γοργά, μες απ' τα χρόνια, πηδώντας απο τόπο σε τόπο, πάνω απ' τη λήθη. Το κληρονομικό χαρακτηριστικό, σε σχήμα, μάτι και φωνή. Περιφρονώντας τη φυλακή της ανθρώπινης στιγμής. Είμαι το αιώνιο πράγμα σ' αυτόν που τρέμει, μήπως στο θάνατο κληθεί...

Γ.Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(από το ποίημα του Thomas Hardy Heredity)

ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΕΡΩΤΑ

Ήμουν εγώ που ασκήτευα στην έρημο του πόθου

τρέφοντας με τον πλανερό της μοναξιάς λωτό

και με το μέλι τ' άγριο του λογισμού του νόθου

το νου μου, που κρυβότανε σε τάφο θολωτό.

Κι έτρεμα μην ο ψίθυρος χαλάσει τη σιγή μου.

Το φως της μέρας φάνταζε κακό, δαιμονικό.

Μόνο τις νύχτες τ' άλογο καβάλαγε η ψυχή μου

κι ανέβαινε με τ' άσπρα του φτερά σε μαγικό

παράδεισο, που πνίγεται σ' αθέριστο χορτάρι,

και δεν τη λέκιαζε μηδέ σκιά περιστεριού.

Κι αναριγούσε μου η ψυχή θωρώντας το φεγγάρι

πεφτάστρια να το κυνηγούν σε μιά πνοή αγεριού.

Μα συ δεν ήσουν λάμπισμα στη νύχτα, του κομήτη

που γοργοσβήνει σ' άφωτο του σύμπαντος βυθό.

Κρυφός δεν ήρθες πειρασμός σε σκήτη ερημίτη,

δεν είχε τίποτα σκληρό, για να σε φοβηθώ.

Κρατούσες στ' ακροδάχτυλα το κρίνο του έρωτά σου

και στην ακούραστη καρδιά χρυσοπουλί τρανό

κι έσκυψα και σ' ανέβασα στη ράχη του Πηγάσου

για να πετάξουμε μαζί στον έβδομο ουρανό.

Για συντροφιά ξεκίνησε το σύννεφο ξανθό,

στα ξωτικά πετάγματα στα βάθη του αιθέρα,

μα ' γω σκεφτόμουν βέβηλα τον επουράνιο ανθό

να κλέψω για στολίδι μου στην αιωνία μέρα.

Να' τανε τάχα του Θεού ή ενός δαιμόνου χέρι

που τίναξε στο δρόμο μας τον άγριο κεραυνό

και τ' άλογο πισώστρεψε κι απ' το λαμπρό αστέρι

γκρεμίστηκε βουλιάζοντας σε χάος σκοτεινό;

Πέφταμε...Γύρω σαν τρελά φαντάσματα οι μέρες

ουρλιάζαν της αγάπης μας την τελευταία μορφή.

Δυό πέτρες ν απογίνουμε, δυό πελαγίσιες ξέρες.

Εσύ, με κρινολούλουδα στην αρμυρή κορφή,

κι εγώ να ορμάω δυνατά να σου τ' αρπάξω πάλι.

Δυό Συμπληγάδες του Έρωτα. Οι φοβεροί καημοί

σκληρά να με χωρίζουνε απ' την υγρήν αγκάλη

σα φύκια κουλουριάζοντας το σάπιο μου κορμί...

Ανάμεσά μας, βιαστικό, κάποιο μουντό πρωί,

πέρασε για τις μακρινές κοιλάδες του Βορρά

της ευτυχίας το μικρό διαβατικό πουλί....

Κράτησα λίγα πούπουλα μονάχα απ' την ουρά.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(Από τη συλλογή "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ")

ΤΑΞΙΔΙ

Κανείς δε μας κουνούσε το μαντίλι
κι έγερνε ο ήλιος πέρα σιωπηλά.
Τι γρήγορα μας ξέχασαν οι φίλοι!
Πως έγιναν τα πρόσωπα δειλά;

Στις ράγες - κατακόκκινο φιτίλι-
το τρένο είχε αρχίσει να κυλά.
Κι ανάβοντας αργά στο κάθε μίλι
μια έκρηξη μας τίναζε ψηλά.

Αμίλητοι πηγαίναμε και ξένοι
όμοιοι με το σκοτάδι που αυξαίνει.
Στο μακρινό τ΄ορίζοντα ποτάμι
είχαν χαθεί τα μάτια, π' αγαπάμε.

Μόνο η σκιά σου σάλευε στο τζάμι
σα να γνεφε θλιμμένα :"Για πού πάμε;"

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(Από τη συλλογή "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ")

ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ (Χαι-κου)

Λύσσα του χρόνου:

Πικρά και μαύρα φύλλα

Δευτερόλεπτα

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Ι

Το πρωινό μουντό, παλιό το σπίτι.
Στο ρημαγμένο κήπο τα πουλιά
κοιτάζουν τις αράχνες του φεγγίτη,
σωπαίνουν και βουλιάζουν στη φωλιά.

Θυμάσαι : το παιδάκι στο σκοτάδι
που τρόμαζαν τις νύχτες τα φτερά.
Γυρεύεις κάποιο γνώριμο σημάδι.
Τι σέρπει μες στα φύλλα τα ξερά;


ΙΙ

Το μονοπάτι πάει για τ΄ ακρωτήρι
μεσ' από σκίνα και χαμόκλαδα ξερά.
Σκορπά το φως χρυσάφι στα νερά,
στα μάτια ξεχειλίζει το ποτήρι.

Σα να' χε ζήσει - χρόνια περασμένα-
Ξαναθυμάται - τ' όραμα θολό- :
Ελιές στο λόφο, βάρκες στο γιαλό,

τ' αντικρινά βουνά μισοσβησμένα…

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(Από τη συλλογή "ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ")

ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Πήγαινε στο σκοτάδι μ' ευχαρίστηση. Των μαύρων δέντρων
μαζεμένες οι σκιές δροσίζαν τα όνειρά του.

Και μολαταύτα υπέφερε στα στήθη του φυλακισμένος
ένας φλογερός πόθος για φως , για φως.

Δε γνώριζε πως - πάνω του- οι αίθριοι ουρανοί
ήταν γεμάτοι με καθαρά κι ασημένια αστέρια....


ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(πάνω στο ποίημα του HERMANN HESSE "Er ging in Dunkel.."

ΓΕΡΙΚΟ ΤΖΙΤΖΙΚΙ

Έζησα με της φυγής τη δίψα. Άδειασα την κούπα των στίχων. Τώρα που σβήνει ο πυρετός του αίματος και χάνεται η τρεμούλα των ταμπούρλων, γυρεύω - κάθε αυγή- τα ίχνη της πεταλούδας, τις στάχτες της αγάπης. Να μείνω άφωνος , σαν την πέτρα, στο σπλαχνικό χορτάρι. Γέρικο τζιτζίκι σε φθαρμένο φύλλο.

Κάτι περνά πετώντας....Θάνατος δεν υπάρχει.

Γ.Κ.ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΒΡΑΔΙ ΤΟΥ ΘΕΡΟΥΣ

Το δάχτυλό μου στο χαρτί το ποίημα σκαλίζει
και μια μανόλια μας κοιτά,ωχρή, στο παραθύρι.
Κρασί της νύχτας, σκοτεινό, σπιθίζει στο ποτήρι
και της αγάπης τα μαλλιά και τη μορφή γυαλίζει.

Τ΄ άστρα της νύχτας, τα πυκνά, σκορπά το καλοκαίρι
κι η ανάμνηση της νιότης μου τη φυλλωσιά μυρώνει.
Σε λίγο μούχλα θάμαστε - χεράκια μου- και σκόνη:
Αύριο, μεθαύριο, σήμερα, τάχα ποιός να το ξέρει;

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(πάνω στο ποίημα του H.HESSE " Sommerabend" )

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ

Θάμνος και λιβάδι, δέντρο και χωράφι
στέκουν βυθισμένα σε βαθιά σιγή,
λες και το καθένα στην ψυχή του εστράφη
και βουλιάζει τώρα στ' όνειρου τη γη.

Σύννεφο που φεύγει και λαμπρό τ' αστέρι
-μοιάζουνε ταγμένα σ' άγρυπνη φρουρά-
και ψηλά , κομμένο, σαν απο μαχαίρι
το βουνό πυργώνει σκοτεινή θωριά.

Όλα παραμένουν κι έχουνε μια θέση
κι ειμ' εγώ που πάντα μόνος θα πονώ.
Του Θεού μακραίνω, που θα με καλέσει,
κι άσκοπα στη χώρα μέσα τριγυρνώ.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(πάνω στο ποίημα του H. HESSE Gang Bei Nacht)

Η ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΗ ΣΦΑΙΡΑ

Το κρύσταλλο. Και στρέφοντας τα μάτια
βλέπεις βαθιά το φέγγος του ονείρου.
Μακραίνουν οι ορίζοντες.Τ' απείρου
πιό φωτεινά θωρείς τα μονοπάτια.

Τώρα π' ανοίγουνε τις πύλες τα παλάτια,
μεθάς στην ευωδιά κρυμμένου μύρου.
Κι ως ρίχνεις τη στολή του καλογήρου
για ν ανεβείς, γυμνός, τα σκαλοπάτια

των άστρων που χορεύουν, ένα-ένα,
κλαίνε βουβά, πικρά τα περασμένα.
Τα μέλλοντα σαλεύουνε στα βάθη,

βουλιάζει ο νούς σε κύμα πελαγίσο.
Θα νιώσεις , άραγε, του έρωτα τ' αγκάθι,
της νοσταλγίας τη φωνή: "Γύρισε πίσω!"

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

Ο ΑΡΤΟΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

μνήμη Βασιλείου, αρτοποιού

Μαύρες γραμμές. Η μιά πάνω στην άλλη.
Παραδομένο στη φωτιά να λάμπει
το έργο των χειρών σου. Στην αιθάλη
του χρόνου ν' αργοσβήνουνε κι οι κάμποι.

Κι ο μεθυσμένος χρόνος το κεφάλι
να γέρνει με τ΄ονείρου σου τα θάμπη.
Του σώματος, που ιδρώνει, τη σπατάλη
στην πύλη τη στενότερη για να μπει,

διάλεξες κι ακολούθησες το δρόμο.
Και το σταυρό του μαρτυρίου στον ώμο
τον σήκωσες, και δίχως να θυμώνεις.

Φίλε μου, τώρα βράδιασε, κοιμήσου.
Τον άρτο των αγγέλων θα ζυμώνεις
χαράματα, σ΄ αυλές του Παραδείσου

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΜΕΡΕΣ ΞΑΝΘΕΣ

Μέρες ξανθές

σαν κεφάλια μικρών παιδιών

ωραίες.

Μεσημέρια όλο φως

σα μάτια απο θάλασσα.

Νύχτες ζεστές

σα βελούδινα μαξιλάρια.

Ζωή ενός καλοκαιριού

που έφερε

ένα αιώνιο λιοπύρι.

Κάθε που βλέπω τα μάτια σου

ζούνε μέσα μου όλα.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΥΔΗΣ (1917-1984)

Ο πίνακας είναι του William Turner

ΠΟΙΑ ΑΥΓΗ

Ποιά αυγή λοιπόν ο πετεινός εξαγγέλλει;

Το σκοτάδι συνεχίζει απτόητο,

ο ήχος μάταιος

και το χέρι που σηκώνουμε

να προστατέψει τα μάτια μας απ' τη δύναμη του ήλιου

Μάταιο.

Ο ήλιος ξεχνά να ανατείλει.

Η φωνή του πετεινού

και η χειρονομία μας

Και τα δυό λάθεψαν

ΑΒΡΑΑΜ ΜΠΕΝ ΓΙΤΖΑΚ (1883-1950)

(μετάφραση Κωστής Μοσκώφ - απο το βιβλίο ΕΒΡΑΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ)

GUILLAUME APOLLINAIRE (1880-1918)

Εσείς οπού το στόμα σας είναι πανομοιότυπο με του Θεού

Στόμα οπού είναι η προσωποποίηση της τάξης

να είσαστε επιεικείς όταν μας συγκρίνετε

μ' αυτούς που ήταν η τελειότητα της τάξης

Εμείς που παντού ψάχνουμε για περιπέτεια

δεν είμαστε εχθροί σας

Μοχθούμε να σας χαρίσουμε περιοχές παράξενες κι απέραντες

εκεί που το μυστήριο ανθεί για κείνον που ποθεί να το θερίσει.

Υπάρχουν νέες φωτιές χρωμάτων αόρατες ως τώρα

χιλιάδες ανυπόστατα φαντάσματα

να τους δοθεί υπόσταση

Θέλουμε να εξερευνήσουμε την καλοσύνη

χώρα πελώρια που σιωπά το καθεί

Χρόνος να εξοριστεί ή να ανακληθεί απο την εξορία.

Λυπηθείτε εμάς που πολεμούμε πάντα στο μέτωπο

του απεριόριστου και του μέλλοντος

(Από το ποίημα Η ΟΜΟΡΦΗ ΚΟΚΚΙΝΟΜΑΛΛΟΥΣΑ μετ. Νίκος Σπάνιας )

ΕΠΙΛΟΓΕΣ (1) - ΑΡΓΥΡΗΣ Θ. ΑΡΓΥΡΙΟΥ

Ο σεβαστός φίλος ποιητής Αργύρης Θ. Αργυρίου είχε την καλωσύνη να μου δωρίσει τις ποιητικές του συλλογές "Επί παντός..." (2007) και "Στη Γυναίκα, στον έρωτα και στην απελπισία" . Από τις συλλογές αυτές επιλέγω για τους αναγνώστες .

ΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ

Αυτονόητο

Για να διατηρήσεις το μύθο

που καθορίζει το στίγμα σου

και δικαιώνει την ύπαρξή σου

πρέπει αδιάκοπα

να διακοσμείς

με το αίμα σου

τα τοπία των επιλογών σου

Αν είναι ποιητής

Κάθε άνθρωπος

έχει τις ώρες της θλίψης του.

Έχει ώρες

παράξενου πόνου.

Αυτές τις ώρες

αφήστε τον

να ταξιδέψει με τη γαλέρα

της ανεξήγητης οδύνης του

στα πέρατα του κόσμου.

Αν είναι άνθρωπος απλός

θα πεθάνει με ευπρέπεια

μέσα στην τρικυμία

των ανέκφραστων καημών του.

Αν είναι σοφός

θα πεθάνει

με την αγωνιώδη πίκρα

της αναποκάλυπτης αλήθειας.

Αν είναι ποιητής

δε θα πεθάνει.

Θα γυρίσει

εγκυμονώντας το μέλλον.

Ουρανέ....

Ουρανέ, όταν μελαγχολείς

με συνθλίβεις.

Ένα "γιατί"

την ώρα τούτη τη σταχτιά

ένα "για πού" "απο πού"

κλωθογυρνάει στο νου

και τίποτ' άλλο.

Η μαβιά μεγαλοπρέπειά σου

οι θόρυβοι που κατρακυλούν

στα βάθη σου

οι αστραπές σου που διαρκούν

όσο η αμφιβολία

που μας κλέβει τη γαλήνη.

Ένα κλάμα. Ένα θάμα.

Τίποτ' άλλο.

Οι δειλοί

Αποφάσισαν

για πάντα ν' ασπαστούν

την παράξενη θρησκεία των ονείρων.

Δε λογάριασαν

πως πρέπει να ντυθούν

την πολύπαθη χλαμύδα των μαρτύρων

Και πορεύτηκαν

το δρόμο των καιρών

το συνήθη, των ανθρώπουν που ημερώνουν.

Συμβιβάστηκαν

και τώρα των καημών

το φορτίο στις ψυχές του βαλσαμώνουν.

Μα σαν κάποτε

αστράφτει και βροντά

και το νού τους τον σαρώνει καταιγίδα

αρματώνονται

τα σχέδια τα νεκρά

και κινούν για την απόμακρη Κολχίδα.

Θάνατος

Με χέρια βέβηλα

έσυρα για ξεπούλημα

τον εαυτό μου.

Και με τον ξεπεσμό

κέρδισα ακόμα λίγο χρόνο.

Κι ότι ήμουν έτοιμος

να αυτοεπαινεθώ

για τούτη την προσπάθεια

που δημιουργούσε

ευκαιρίες ζωής

κατάλαβα πως ήμουν νεκρός.

ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ , ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ....

Η μορφή σου

Η μορφή σου

αρπαχτικό

που με κρέμασε

πάνω στην άβυσσο.

Και σα να μηνέφτανε

η προσμονή μιάς πτώσης

μ' έπεισες

πως

μπορούσα και να πετάξω.

Κι ύστερα...

Ύστερα

τα βράχια

μιας ανάλγητης ακινησίας

με δέχτηκαν

ερωτευμένο

με την καταστροφή.

(Χαι-κου)

Τέλος ταξιδιού

Χωρισμός αμίλητος

απελπισία

Στη φωτογραφία το Μουζάκι Καρδίτσας , τόπος κοινής καταγωγής με τον Αργύρη Θ. Αργυρίου

ΣΚΕΨΗ

Επειδή, φίλε μου, γνωρίζεις καλύτερα από μένα , πως ο Χρίστος Βαλαβανίδης , είναι και ποιητής .....

Πλημμυρίζει η φωνή σαν αίμα το λαιμό

και μέσα στο μυαλό χτυπιέται η σκέψη

μια μουσική τριγύρω έχει θεριέψει

μ΄ένα ρυθμό που μας πηγαίνει στο χαμό.

Χτυπιέται η σκέψη, πάει μα δε μπορεί να βγεί

έξω κυκλοφορούνε μασκοφόροι

για χάρη μας κάποιοι ξύπνοι εμπόροι

μέσα στη νύχτα παζαρεύουν την αυγή.

Η δική μας μουσική είναι κρυφή

ό,τι κερδίσαμε, λίγη υγρασία.

Λόφοι με κυπαρίσσια στην κορφή.

Μέσα σε τέτοια τυμπανοκρουσία

κλείνουμε τ' αυτιά. Σ' αυτά τα σάπια χρόνια

τα κοκκόρια που λαλούν είναι καπόνια .

ΠΥΡΟΒΑΣΙΑ (χαι-κου)

Πιστός του στίχου
στις φλόγες του μηδενός
πυροβατώντας

WORDS, WORDS, WORDS... (Χαι-κου)

Ι

Θερμή προσευχή:
Στο γύρο του θανάτου
λέξεις του φόβου

ΙΙ
Πέτρινο βλέμμα.
Στου δικαστή τα χείλη
λέξεις του νόμου

ΙΙΙ
Ρωγμές στον τοίχο.
Γκρεμισμένος φράχτης:
Λέξεις του χρόνου

ΙV
Οι μαύροι στίχοι
Της ώριμης μνήμης σου:
Λέξεις του πόνου

V
Γυμνό το δόντι
Στα στόματα των λύκων:
Λέξεις της ύβρης

VI
Στα μεγάφωνα
του φωτεινού μέλλοντος
λέξεις απάτης

VII
Αύρα στη λεύκα:
Ψιθυρίζει τη νύχτα
λέξεις ονείρων

VIII
Γυμνό το στήθος:
Στο κάτασπρο σεντόνι
λέξεις του πόθου


IX
Παρελθών χρόνος:
Στα κρύσταλλα της λήθης
Λέξεις του πάγου

Χ
Φύλλα που τρέμουν
στο μαγεμένο δείλι:
Λέξεις ανέμου.


ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΑΙ ΠΡΟΣΗΓΟΡΟΙ ΔΡΥΕΣ

Άλλοτε μας μιλούσε με τα φύλλα
κι ήταν Θεός, του άνεμου πνοή
και ρύθμιζε την άδεια μας ζωή
μονάχα των δρυών ανατριχίλα

Κάποτε, μες στης νύχτας τη μαυρίλα,
τα σπίτια μας χτυπούσε μια βοή.
Κι ήταν Αυτός... Η αιώνια ροή.
Μια μυστική κι αόρατη Σιβύλλα.

Τώρα ο ήλιος , φοβερός, τ΄ άγονο φως
σκορπά ψηλά στον ξάστερον αιθέρα.
Κι όπως το είπε γέροντας σοφός
εσβήστη κι η φωνή του θείου αγέρα.

Που κρύφτηκε ο Θεός; Σ' ένα ξωκκλήσι;
Ή πέθανε και πιά δε θα μιλήσει;


ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

CHAMFORT NICOLAS (Αφορισμοί)

Ο Μ. μου έλεγε : "Αρνήθηκα τη φιλία δύο ανθρώπων. Του ενός, επειδή δε μου μίλησε ποτέ για τον εαυτό του. Του άλλου επειδή δεν μου μίλησε ποτέ για μένα"

μετάφραση Παν. Κονδύλης

ΒΟΗΜΟΣ

Είμαι ογκώδης και μέγας, αντρικός και υπερόπτης,
ανθρώπινη φιγούρα στη σάπια κοιλιά μιας μαιμούς.
Θ’ απαγχονιστώ πλήρης κλέους στους Αιγός Ποταμούς,
Φυλάκτωρ και κτήτωρ του ύπνου, του ενυπνίου μου επόπτης.

Θα μεταλάβω την καθημερινή μου υστερία
σαν βγεί η σελήνη των τρελλών στην έβδομη σκοπιά,
ασώματοι οι πανάμωμοι αναστηθούν και πιά
ο διάβολος ανασχηματίσει την Ιστορία.

Μου ψελλίζουν τα δάχτυλα την σκυφτή καταδίκη.
Είμαι ο Ηρώδης, ο Πρόδρομος, η Σαλώμη και δεν
θ αποδράση η ψυχή μου απ το κιάρο μηδέν
να με πνίξη , η πανάθεμα, με συρμάτινο φύκι.

ΗΛΙΑΣ ΛΑΓΙΟΣ

Ελπίζοντας οτι θα επαληθευτεί η προφητεία του για το μετασχηματισμό της Ιστορίας

Η ΑΠΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ

"Λέγει προς αυτόν ο Νικόδημος πώς δύναται

γεννηθήναι άνθρωπος γέρων ών;"

Ιωάννης Γ΄ 4

Μέρα του Μάη. Στη θάλασσα, στο φως

και στους ανθούς να λιώνει το κορμί μου,

πνεύμα να γίνεται κι ο σπόρος ο κρυφός

και ν' απαντά στην απορία του Νικοδήμου

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

Από τη συλλογή "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ" (1997)

Η ΜΕΓΑΛΗ ΧΙΜΑΙΡΑ

Ας ομολογήσουμε λοιπόν μαζί με το σοφό καθηγητή μας ....

«….Όλες οι μεγάλες δικαιικές αξίες, θαυμαστές επινοήσεις της θεωρίας, στην πράξη απολήγουν να είναι είτε κούφια συνθηματολογία εκ μέρους των αδίστακτων εραστών της δύναμης και της τρυφής που προσφέρει η συσσώρευση άμετρου και εύκολου πλούτου, είτε η μεγάλη χίμαιρα των αφελών ιδεολόγων, που τελικώς μένουν με την πίκρα του εξαπατημένου.
Παρά ταύτα θα τολμήσω να κλείσω με το μακαρισμό: Είναι άξιοι θαυμασμού και τιμής εκείνοι που ανιδιοτελώς πιστεύουν σ’ αυτές τις χίμαιρες.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει, γιατί γνωρίζουν, πως πρόκειται για μια ευγενική, αλλά απρόσιτη νοσταλγία. Ενώ στ’ αλήθεια, τελικώς οι βάναυσοι περνούν και βάζουν τη δική τους σκοτεινή σφραγίδα στην πεζή πραγματικότητα.
Μ όλον τούτο η νοσταλγία για τις αξίες δεν παύει να θάλλει εκεί όπου όντως ανήκει: στο νού και στην καρδιά μας, σε πνευματική εγρήγορση και συγκινησιακή έξαρση…»

Κώστας Μπέης
(Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών)
ΟΙ ΔΙΚΑΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ ΣΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ
(Εισήγηση στο 18ο διεθνές συνέδριο φιλοσοφίας Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑΣ Καβάλα Ιούλιος 2006 )

VENCEREMOS

«Η ιστορία είναι ένας εφιάλτης απ’ τον οποίο προσπαθούμε
να ξυπνήσουμε» James Joyce

Είναι μόνος στο δωμάτιο. Έξω βρέχει. Έχουν θολώσει τα τζάμια. Διαβάζει το «Κιβώτιο» . Θυμάται….. Χαμένοι φίλοι – μυστική τ’ ονείρου του πατρίδα – συχνά του γνέφουνε απ’ το πυκνό σκοτάδι, του θρήνου τους την πίκρα να γευτεί στην άβυσσο του πόνου και του χρόνου. Σκούζει στα δέντρα ο άνεμος.
Λυγμοί του ζώου :
Πάροικος εγώ ειμί
Στάχτη και σκόνη.
Δεν αντέχει . Ποτέ δεν παραδέχτηκε την ήττα. Σηκώνεται αργά. Με το δάχτυλο υγρό γράφει στο γυαλί «Venceremos»

Γ . Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΦΩΝΕΣ ΠΟΥΛΙΩΝ (Χαι- κου)

Πάνω στα δέντρα
ο φωτεινός σπινθήρας.
Ρόδινος όρθρος

Φωνές πουλιών:
Στο δεσμώτη της γλώσσας
ακατάληπτες

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

Τ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ

Μνήμη Γ.Α. (1885-1936)

Τ' όνομά σου στα αρχεία της νήσου Έλλις . Τσεκούρι , π' αντηχεί στα δάση του Νέου Κόσμου. Ξιφήρης καλπασμός θανάτου στον κάμπο του Κιλκίς με τ' άλογο του γκρεμισμένου χρόνου. Σπασμένα κόκκαλα , βαλσαμωμένες λέξεις....
Κι έπειτα, το ακούραστο μαύρο. Βρέφη που χάνονται , λύτρα του πόνου.... "Τι δώη άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;"
Κούπα που τσάκισες χωρίς να κρατήσεις μιά σταγόνα χαράς! Κι ο τάφος να μήν είναι πουθενά...
Ό,τι έχει μείνει απο σένα είναι τούτο το παλιό ρολόι , με τα εγγλέζικα γράμματα. Ό,τι έχει μείνει απο σένα είναι τ' όνομά μου. Γεώργιος. Παρωνύμιον: Σουλιώτης. Ιθαγενής της Μοίρας.

ΑΜΑΔΑΙΟΣ (ΤΟ ΓΟΥΡΟΥΝΙ -ΠΟΙΗΤΗΣ) Hai-Ku

Με γλώσσα σκληρή
έπαιζε με τη λάσπη.
Άγνωστος εχθρός

Αγέλη χοίρων
με όνομα "Λεγεών"
Δαιμονισμένη

Φωνήεν γλυφό:
Τα στιλβωμένα λόγια
των ατάλαντων

Μέσα στη λάσπη
αστράφτει των στίχων σου
μαργαριτάρι

Θέατρο σκιών:
Θα μας καταδικάσουν
ερασιτέχνες;

Jorge Miguel Cerdo

(Απόδοση στα Ελληνικά
ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ)

ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ

Θεοδοσίου του Λύκου

Σκληρό το στόμα της λύπης. Στεγνά τα δόντια και τα χείλη. Αγρυπνά η ζωή μου μες στους δρόμους του κόσμου, μετρώντας το ρυθμό κι όχι το χρόνο.
Στα χέρια μου το ματωμένο τσεκούρι. Πόσους θανάτους έχω δώσει κι ο βρυχηθμός τους αντηχεί στην άβυσσο των άστρων; Κάπου εκεί γεννιέται η καταιγίδα. Ουρλιάζουν οι λύκοι...
Αυτή η Μάχη δε θάχει τελειωμό...

Η ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ (ΧΑΙ- ΚΟΥ)

Στίχοι και στίχοι
Αυταπάτες της γλώσσας
Φθόγγοι των λυγμών...

Στη μαύρη νύχτα

βωμός η κάθε λέξη

αστραπόφωτος

Μίτος του χρόνου:

Με κυκλώνουν οι ώρες.

Φόβος θανάτου.

Σιγούν οι στίχοι.

Στην παγωμένη μνήμη

χορός των νεκρών.

Σκιές οι λέξεις

χάνονται στη σιγή μου

σαν σε καθρέφτη

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΟΙ ΕΚΖΗΤΟΥΝΤΕΣ (χαι- κου)

Ψυχές αντένες
στο σιωπηλόν ουρανό:
Οι εκζητούντες

Γ. Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΑΠΡΟΣΕΧΤΑ ΡΙΓΜΕΝΗ

Σε μια σελίδα, μιά λέξη απρόσεχτα ριγμένη,
μπορεί να προκαλέσει κάποιο μάτι,
όταν - στην αιώνια ραφή της τυλιγμένη -
η ζαρωμένη ποιήτρια θα κοιμάται.

Η μόλυνση γεννά μες στις προτάσεις...
Μπορούμε ν' ανασάνουμε την απελπισία
σ' αιώνων μακρινών τις αποστάσεις
απο του βίου την ελονοσία .

Emily Dickinson "A word dropped careless on a page..."
(Ελεύθερη απόδοση Γ.Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ)

ΕΙΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΚΡΙΣΕΩΣ

Νύχτα κι ακούς τον ήχο των οστράκων.
Το πόδι σου πατά και τα τσακίζει...
Σάπια ψοφίμια , κρώξιμο κοράκων,
φλόγα στο βάτο , δίχως να καπνίζει.

Άνυδρη πέτρα κι ο αρχαίος δράκων
στο βράχο του κρυμμένος ρουθουνίζει.
Γυμνό φεγγάρι , στόλισμα των λάκκων ,
στο αίμα των αθώων που αχνίζει.

Το στόμα σου σκοτάδια καταπίνει
-παράξενη του φόβου νυχτερίδα-.
Την άγρυπνη φιγούρα σου την είδα
στης άβυσσος να χάνεται τη δίνη.

Και γνώρισα την έσχατην οδύνη
ατάλαντος και δίχως προσωπίδα...

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(ο πίνακας είναι του Hieronymus Bosch)

ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΕΙ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Στον Τόλη Νικηφόρου


Το χώμα που απαιτεί τον ουρανό
την ώρα που τ' απρόσιτο ενεδρεύει,
το διψασμένο στόμα στον κρουνό,
το μυστικό που χύνεται στα ερέβη
-με την ουρά τ' ανέμου στα μαλλιά
με μια σταγόνα φως - σαλεύει εντός μου
σα μια μεγάλη γκρίζα πινελιά
στο αίνιγμα τ' αξεδιάλυτο του κόσμου.


ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(Από τη συλλογή "ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ")

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Μέρα μουντή. Στο δάσος έχει χιόνι,
στα κρύα κλαριά του το κοτσύφι ψάλλει.
Της άνοιξης ανάσα φοβισμένη πάλλει,
βαραίν΄η λύπη, πόθος την υψώνει.

Μικρός και σιωπηλός αργοσταλάζει
ανθών λαός: οι μενεξέδες στο παρτέρι.
Γλυκά ευωδούν. Κανένας τους δεν ξέρει
σε θάνατου γιορτή πως ευωδιάζει.

Ανθούν τα δέντρα κι από δάκρυα, τυφλά,
κι ο ουρανός γέρνει βαρύς και χαμηλός.
Οι κήποι κι όλ' οι λόφοι μοιάζουν ως
κήπος Γεθσημανή και Γολγοθά...

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(πάνω στο ποίημα του ΗERMANN HESSE "Karfreitag")

ΣΤΑΥΡΩΣΗ (Χαι-κου)

Άδοτο φιλί.
Εταίρε εφ 'ω πάρει;
Ριγούν τα χείλη.

Μόνος στο πλήθος
Εις χείρας αμαρτωλών
Αίμα αθώου

Χωρίς των στίχων
την κόκκινη χλαμύδα:
Γυμνός εις κρίσιν

Τώρα τον βλέπω
Πιλάτος των Ουρανών
Νίπτει τας χείρας

Έσχατος λόγος -
Το αίμα της πληγής μου-
Εσταυρωμένος

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

Η εικόνα είναι του Γάλλου εικονογράφου Gustave Dore (1832-1883)

ΓΕΘΣΗΜΑΝΗ

Κύριε, την ώρα τη θολή,
την ώρα που ' ρθανε πολλοί
εχθροί και σου δεσαν το χέρι
τί σε πονούσε πιό πολύ;
Τ' άθλιου προδότη το φιλί
ή του πιστού Σου το μαχαίρι;

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

Ο πίνακας είναι του Hieronymus Bosch

ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ

Χρυσοβαμμένα βλέφαρα γλυκός σκεπάζει ο ύπνος.
Μα δίπλα σου, στο ηδονικό κρεββάτι, ξαγρυπνώ.
Tου σώματος ο μυστικός έχει τελειώσει δείπνος
και τώρα βλέπω μοναχά της σάρκας τον καπνό.

Κι αν ήπια το μεθυστικό του πόθου το κρασί
και της αγάπης γεύτηκα τον άρτο το λιωμένο
το νιώθω , μες στον ύπνο σου, πως μου χτυπάς και συ
πέντε κατάμαυρα καρφιά σ' ένα σταυρό υψωμένο.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(Από τη συλλογή "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ")

Ο πίνακας είναι έργο του Γερμανού ζωγράφου Caspar David Friedrich (1774-1840)

TAEDIUM VITAE

Τα ίδια πράγματα, τα καθημερινά,

μέγαρα κι αυτοκίνητα και δρόμοι.

Ο ίσκιος π' αντιστέκεται ακόμη

σε παραθύρια μαύρα, βορινά

Οι σκέψεις , που τις πούλησα φτηνά

το χρήμα, ο χαρτοφύλακας, οι νόμοι.

Οι ώρες που σπατάλησα κι οι τόμοι

στα δημόσια γραφεία, τα σκοτεινά.

Κι όλα να φωνάζουν μ' ένα στόμα

καθώς η μέρα σώνεται και σβήνει:

"Τι σ' έκανε να σέρνεσαι στο χώμα;"

Και να΄ναι το μυαλό, που δεν αφήνει,

τη γλώσσα μου, κομμάτι μιας αβύσσου,

ν' αποκριθεί: "Το φως του Παραδείσου"

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(Από τη συλλογή "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ")

Ο πίνακας είναι έργο του Claude Monet

ΡΩΓΜΕΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

"Πάσα σάρξ ως ιμάτιον παλαιούται" Σοφία Σειράχ Δ 17-18

Δική μας είναι μόνον η στιγμή,
σώμα , της ηδονής και της οδύνης,
ακέφαλο κορμί που δεν αφήνεις
να σπάσουν των αισθήσεων οι φραγμοί !

Μα κάποτε στου χρόνου τη ρωγμή,
στο φώς κάποιας αδύναμης σελήνης
φυτρώνουν τα φτερά σου και προδίνεις
τη γή, που κυβερνούν οι στεναγμοί.

Και πάν' απ' της αβύσσου τα νερά
και τα γυμνά κρανία που σαπίζουν
-σα φάσματα δαιμόνων π' απελπίζουν-
μορφές σ' ακολουθούνε φθονερά.

Του χρόνου το μαρτύριο δεν τελειώνει
στη σάρκα μας, το ρούχο που παλιώνει.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(Από τη συλλογή "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ")

Ο πίνακας είναι του Αγγλου ζωγράφου John Turner (1775-1851)

ΛΑΖΑΡΟΣ (Χαι- Κου)

Χώμα στο χώμα.
Σκοτάδι στο σκοτάδι.
Πώς να γελάσω;

Λίμνη της σιγής:
Και ρίχνεις τη φωνή Σου
Ραββί των κήπων!

Ζεστός αέρας.
Μέσα μου το σκοτάδι
μεταλλάσσεται.

Ίσκιος στο φως.
Ραγίζει το σκοτάδι.
Ξαναθυμούμαι

Φως που προστάζει:
«Λάζαρε , δεύρο έξω!»
Αδυσώπητο.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(ο πίνακας είναι του Δανού ζωγράφου Carl Bloch (1834-1890)

ΤΟ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΚΟΧΥΛΙ

Στίχοι στο χρώμα της σκουριάς, φθαρμένη πανοπλία,
μηνύματα που δέρνονται σε ξέφυλλα κλωνιά
και στοιχειωμένη θάλασσα με πετρωμένα πλοία
και ξέθωρα κονίσματα σε σκοτεινή γωνιά,

στίχοι , που δε σας χώρεσαν τα μυστικά βιβλία,
πουλάκια τρεμοφτέρουγα στης γης την παγωνιά,
χάρτες παλιοί, π’ αράχνιασαν στα έρημα σχολεία,
ψυχές π’ αντιμετρήθηκαν με δίσεχτη χρονιά…

Φωτιά μικρή κι ανήμπορη το νού μου να πυρώσει
της μνήμης προσανάμματα σπασμένα και ξερά!
Βάθος καθρέφτη! Ποια σιωπή θα ρθεί να με λυτρώσει;
Σε ποιο κατώφλι ο άγγελος κρυφός με καρτερά;

Ν’ ακροβατώ στης άβυσσος με φέρνετε τα χείλη
Στίχοι μου, που βουίζετε σ’ ανύπαρκτο κοχύλι!

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

Ο ΙΕΡΕΑΣ ΤΟΥ ΑΘΕΑΤΟΥ

Μέρα σκοτεινιασμένη, βροχερή,
μπροστά σε κάποιο τάφο ξεχασμένο.
Το μάρμαρο παλιό και φαγωμένο
και τ’ όνομα σβηστό, χωρίς κερί.

Και στο σταυρό μια λέξη κοφτερή,
το ρήμα «Εκοιμήθη» , παγωμένο,
σα φύλλο στον αγέρα , μαραμένο,
-στρατιώτης σε πορεία λυπητερή-

Ποιος άνοιξε μια θύρα σκοτεινή
τον αρχαίο χρησμό να ψιθυρίσει;
Μάρτυρας σιωπηλός το κυπαρίσσι.

Στου χρόνου την αιώνια σκηνή
στυλώνεται της θλίψης μου σημάδι
και φως εξαργυρώνει στο σκοτάδι.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ

Θάλασσα, που κυμάτιζες στο βάθος του χειμώνα,
με του βυθού τα είδωλα και τ' ουρανού στο τζάμι!
Την ώρα που σ’ αγκάλιαζα των ίσκιων ανεμώνα
μέσα στα φύκια , τρομερό, βουτούσε το πλοκάμι.

Γυμνοί να δρασκελίσουμε την πύλη με το φως:
Θαύμα ζωής π’ ανάβλυζε κατάλευκο σεντόνι.
Ποιο σχήμα πήρες; Ποιος χυμός σε πότισε στιφός;
Ποιος άγγελος μ’ ένα μικρό κρίνο σ’ αποθεώνει;

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

Ο πίνακας είναι έργο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (El Greco)

ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΗ ΜΕΡΑ

Άνεμος στα θάμνα και πουλί σφυρίζει
και γλυκό γαλάζιο στ' ουρανού τα μάκρη.
Σύννεφο καράβι σιωπηλό, στην άκρη...
Στ' όνειρο η χαμένη νιότη μου γυρίζει
στ' όνειρό μου βλέπω μια ξανθή κυρά.
Και ψηλά, μακριά μου, τ' ουρανού χαρά
τον κρυφό μου πόθο σκύβει και λικνίζει.
Κι ειμ' ευτυχισμένος που με νανουρίζει
σιγαλά και γέρνω τ' άσπρο μου κεφάλι,
σαν ένα παιδί στης μάνας την αγκάλη.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(πάνω στο ποίημα του HERMANN HESSE "Fruehlingstag")

ο πίνακας είναι του Marcel Duchamp

ΕΣΠΕΡΟΣ

Έχει φύγει, Έσπερε, κι η μέρα,
πέφτει απαλά δροσούλα σιωπηλή.
Ένα δάκρυ τώρα στα λουλούδια
κι ο ουρανός μέσα σε σένα ζεί!

Έσπερε , το βραδάκι, τρυφερό,
που απαλά γύρω μας πέφτει και γλυκά
είναι σαν την ανάσα ενός παιδιού,
όταν η μέρα τη νύχτα συναντά !

Έσπερε κι ο κλεισμένος ο ανθός
σε μουσκεμένο χώμα θα κοιμάται.
Δροσούλα πέφτει σιωπηλή βροχή,
και γύρω του ανασαίνει ο ουρανός.

Έσπερε, το φως σου σπιθηρίζει,
στο μπλάβο τ' ουρανού χαμογελά
και στο δρόμο του λέει ο διαβάτης
πως πρέπει τη γη να συχωρά!

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(Πάνω στο ποίημα του John Clare (1793-1864) HESPERUS)

ΛΟΓΟΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΕΩΣ

Ι

Αθώοι Δον Κιχώτες απέναντι στους ανεμόμυλους της άτρωτης πραγματικότητας, οιωνοσκόποι ανίκανοι να διακρίνουμε την απαγορευμένη όψη του μέλλοντος , καθώς οι ώρες – φευγαλέο ρίγος –διαρρέουν σαν άμμος μεσ’ απ’ τα δάχτυλά μας , βρισκόμαστε αντίκρυ στο προσωπείο , που σκεπάζει το αδηφάγο στόμα. Αιχμάλωτοι μιας σκακιέρας με μαύρες νύχτες και άσπρες μέρες προσμένουμε την κίνηση του αόρατου αντιπάλου . Οι επίσημες στιγμές χτυπούν την πόρτα της ψυχής μας κι’ ο αδέκαστος σκοτεινός χρονομέτρης αφαιρεί μία- μία τις αγαπημένες μορφές. Σ’ αυτό τον πυκνό λαβύρινθο , που χτίζουν οι μέρες από τα παιδικά μας χρόνια μία και μόνη οδός υπάρχει : η ποίηση . Η έκσταση και η πληρότητα της δημιουργίας. Φεύγοντας – αλήτες μέσα στην αιωνιότητα- ας κραυγάσουμε καθένας μας τους στίχους:
«Το σώμα μου είναι τούτο το βιβλίο.
Λάβετε ,φάγετε, άβυσσοι, ώρες, χώμα »


ΙΙ

ARS POETICA

Ν' ακούς μέσα στη νύχτα τα φτερά
και να θαρρείς πως άγγελος σιμώνει.
Λυγμός της μοναξιάς σου το τριζόνι
κι' η βάρκα πάνω σ' έναστρα νερά.
-------------
Και να ' σαι σαν την κρήνη π΄ αγρυπνά
- φρουρός στο κοιμισμένο περιβόλι -
κι ανήσυχος διαβάτης σε μια πόλη,
χαμένος σε δρομάκια και στενά.
--------------
Χαμένος σε μια νύχτα γαλανή,
στο φέγγος της σελήνης π’ ασημώνει
φιλέρημο, που μέθυσες , αηδόνι
να βλέπεις πως ανοίγουν ουρανοί.

(Από τη συλλογή "ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ")


ΙΙΙ

Η ΠΗΓΗ

Εχω ένα περβόλι στην καρδιά μου,
π' όλο ανθεί κι όλο φυλλορροεί
κι έρχονται πουλάκια τα όνειρά μου
σμάρια πυκνά τ' ολόγλυκο πρωί

για να πιούν νερό της λησμοσύνης
στη βαθιά και γάργαρη πηγή.
Είσαι η νερομάνα που το χύνεις
Ποίηση- γιατρικό μου και πληγή!

(Από τη συλλογή "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ")

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΑΝΘΟΦΟΡΙΑ

Λουλούδια της ροδακινιάς, που πέφτουνε στη γη!

Δε θα καρπίσει μυστικά ο σπόρος κανενός.

Κι όμως γυαλίζουν καθαρά, σα ρόδινος καπνός

στο γαλανό στερέωμα, στου νέφους τη φυγή.

Σαν τα λουλούδια, που μαδούν αχνά, χωρίς σκοπό,

χιλιάδες σκέψεις χάνονται την καθεμιάν ημέρα

μες στων πραγμάτων τη ροή, του κόσμου τη μητέρα.

Άσε ν' ανθίζουν! Μη ρωτάς ποτέ για τον καρπό!

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(Πάνω στο ποίημα του H.HESSE "Vollblueten")

Ο πίνακας είναι έργο του Vincent Van Gogh

ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΕΑΡΟΣ

Την κάθε νύχτα σκούζει ο νοτιάς
και τις υγρές φτερούγες του τινάζει.
Τ΄ άγριο πουλί ο άνεμος ταράζει.
Γη δεν κοιμάσαι τώρα μα ξυπνάς.
Η άνοιξη τριγύρω σου φωνάζει.

Πώς να συχάσει τώρα η καρδιά;
Κινείται μες στο αίμα μου βαριά
και στα παλιά ο πόνος μ' οδηγεί.
Όμως το νιώθω κάποτε με τρόμο:
Δεν έχει -για τα νιάτα πίσω- δρόμο.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(Πάνω στο ποίημα του H.HESSE "Vorfruehling" )

Ο πίνακας είναι έργο του Καρδιτσιώτη ζωγράφου
Δημ. Γιολδάση (1897-1995)

ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ

Μιά χώρα του παράδεισου ήταν για μένα η νιότη
και στο πηγάδι ασημιές πηγούλες αναβλύζαν.
Γέρικα δέντρα με σκιές μπλάβες και μαγικές
τη δίψα των αυθάδικων ονείρων μου δροσίζαν.

Μα πιά , στο δρόμο το ζεστό, βαδίζω διψασμένος
κι αποκλεισμένη βρίσκεται της νιότης μου η χώρα.
Παν' απ' τον τοίχο γέρνουνε ειρωνικά τα ρόδα
και μένα που οδοιπορώ για να πειράξουν τώρα.

Κι ενώ μακριά μου τραγουδά υπέρτατη βοή
του κήπου μου του δροσερού, π' όλο και ξεμακραίνει,
πιό μέσα μου και πιό βαθιά πρέπει ν' αφουγκραστώ
-κι όσο ποτέ στο παρελθόν - τον ήχο π' ομορφαίνει.


ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(πάνω στο ποίημα του H. HESSE "Jugendgarten")

ΑΥΓΗ

Θαμποχαράζει στα βουνά! κι οι κορυφές αχνίζουν

απο την πάχνη της Αυγής, που με δροσοσταλίδες,

μ' ανθούς και ροδοπέταλα, πνοές που μας γιομίζουν

αρώματα , μεθυστικά, δίνει χρυσές ελπίδες!

Τ' άστρα της νύχτας στήσανε χορό μέσα στα πλάτια

κι ο Αυγερινός την Πούλια του βαστά στην αγκαλιά!

Αύρες απόκοσμες, κρυφές, στης πλάσης τα παλάτια,

οργανοπαίχτες γίνηκαν μ' ανήκουστα βιολιά.

Κι όταν θεότρελες ξωθιές, τα πέπλα τους ξεσέρνουν

με τους αχούς αγέρηδων, θαρρείς στο γλυκασμό τους,

βγάζουν φωνές πρωτάκουστες, οπού μας συνεπαίρνουν

και την ψυχή γητεύουνε με τον ανασασμό τους!

Και να! στο βάθος φαίνεται, βασίλισσα, ντυμένη

με φορεσιές πολύχρωμες, απ' την Ανατολή,

ρούσα και ξανθογάλανη, σαν ονειροπαρμένη,

κόρη της νύχτας , η Αυγή, στο πρώτο το πουλί!

ΚΙΤΣΙΟΣ Γ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ (1925- )

Από τη συλλογή "Αγαπημένων Θύμησες" (1964)

ΓΑΛΑΖΙΑ ΘΛΙΨΗ

Του ήλιου τα στερνά φιλιά
στη λίμνη ρίξαν το χρυσάφι
και σαν παράξενοι ζωγράφοι
το πήρανε σταλιά- σταλιά

τ΄ αμέτρητα μικρά πουλιά
να βάψουν τ' άγονο χωράφι
όπου τ' ασάλευτο ελάφι
πικρή δεν έβγαζε λαλιά.

'Ωσπου κρυφά και μυστικά
σμάρι γεράκια νηστικά
χιμήσαν απ' τα ύψη

κι άπλωσαν πάνω στα νερά
τα μολυβένια τους φτερά
και μιά γαλάζια θλίψη.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(Απο τη συλλογή "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ")

Η ΞΕΝΗ

“ Es ist die Seele ein Fremdes auf Erden"
Georg Trakl

Θυμάται τ΄ άλλο φως και νοσταλγεί
μια θάλασσα π΄ ασάλευτη νυχτώνει.
Το γιασεμί το δρόμο της μυρώνει
ριγώντας στων ωρών την αλλαγή.
------------
Και των αγρών την ήρεμη σιγή
τ΄ ακούραστο ραγίζει το τριζόνι.
Καθρέφτης μυστικός εξομοιώνει
με τα φτερά της μνήμης την πληγή.
-------------
Το μάρμαρο χαιδεύει κι΄ επιμένει
τη σάρκα να γυρεύει τη φθαρμένη,
το χάδι μιας ατέλειωτης στοργής,
-------------
και σκύβει μοναχή και φοβισμένη
τον ψίθυρο ν’ ακούσει της πηγής:
"Είν’ η ψυχή μια ξένη επί γης"

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

Από τη συλλογή "ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ"

ΤΟ ΤΕΜΕΝΟΣ

"και τάδε έτι ελέγετο, τα εντός του Τεμένους γενόμενα ομοίως πάντα και θηρία και ανθρώπους, ου παρέχεσθαι σκιάν.."
Παυσανίας Η 38 ,6

Το Τέμενος θα βρούμε κάποια μέρα ,
-θηράματα που ο χρόνος κυνηγά-
θα τρέμει το κορμί και θα ριγά,
τον ίσκιο δε θα ρίχνει παραπέρα.
--------
Το Τέμενος θα βρούμε κάποια μέρα,
-που κάποτε το πέρασες και συ -
κι ανίσκιωτοι, λουσμένοι με κρασί
θ' ακούσουμε του Πάνα τη φλογέρα.
--------
Μέσα στο φως τ' ανίσκιωτα κορμιά
θα διαλυθούν σαν όνειρα τ' ονείρου.
Στο δρόμο θα βαδίσουμε τ' απείρου
γυμνοί προς τη μεγάλην ερημιά.
---------
Και μέσα στην τρανή φεγγοβολή,
πιο πολύ κι' απ' τον ίσκιο μας ακόμα,
θα μείνουν σαν ανάμνηση θολή
δυο στίχοι , που χαράξαμε στο χώμα…

• ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(Από τη συλλογή "ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ")

ΠΟΙΑ ΗΤΟ Η Α. ΛΙΔΩΡΙΚΗ ;

Η εκλεκτή δημοσιογράφος Έλενα Ακρίτα αναρωτιέται στο άρθρο της στα ΝΕΑ της 10-3-2007 "Όλα στα κάρβουνα" http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18785&m=N56&aa=3 , το οποίο αφορά το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού

" ΚΑΙ ΜΕΣΑ στον «συνωστισμό», αγκαζέ με Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη, Μπουμπουλίνα, φιγουράρει και η μεγάλη ηρωίδα της Ελληνικής Επανάστασης Άλφα Λιδωρίκη. Την αποκαλώ «Άλφα Λιδωρίκη» διότι το μικρό της όνομα διαφεύγει στους πάντες: Αγγελική; Αναστασία; Άντζελα μήπως; (Σημειωτέον, σε ένα τηλεοπτικό πάνελ επιμένανε να την αποκαλούνε «κυρία» Λιδωρίκη: Από το 1821 μέχρι σήμερα ζει ακόμα αυτό το θηρίο; Άλφα, καρδιά μου, τι πίνεις και δεν μας δίνεις;).
Μια ιστορικός, υπέρμαχος του βιβλίου, παραδέχτηκε ότι την Άλφα Λιδωρίκη ούτε που την έχει ξαναπιάσει στο στόμα της. Για να βρω άκρη, μπαίνω η δόλια στο Διαδίκτυο. Πληκτρολογώ: «Α. ΛΙΔΩΡΙΚΗ». Περιττό να σας πω τι μου 'βγαλε: Τον συγγραφέα Αλέκο Λιδωρίκη! Ποια είσαι, ρε Άλφα, ξεφανερώσου, να ξέρουμε κι εμείς τι θα ρημαδοπούμε στα παιδιά μας!...... "

Βέβαια εμείς ούτε ιστορικοί είμαστε , ούτε και υπέρμαχοι του παραπάνω βιβλίου. Αλλά δεν ανεχόμαστε να μας θεωρούν και "αδύναμους κρίκους" της ιστορικής γνώσης.

Πληροφορούμε λοιπόν την κ. Ακρίτα (και την άσχετη ιστορικό) , οτι η Ασήμω ή Ασημώ Λιδωρίκη , δεν είναι άλλη από τη σύζυγο του αμφιλεγόμενου ήρωα της επανάστασης Γιάννη Γκούρα , φρούραρχου της Αθήνας, γνωστή και με το προσωνύμιο "Νταλιάνα" . Η Ασήμω Λιδωρίκη μετά το θάνατο του συζύγου της (1 Οκτωβρίου 1826) και μέχρι την άφιξη του Κριεζώτη , ανέλαβε και ουσιαστικά διηύθυνε την άμυνα των πολιορκούμενων αγωνιστών στην Ακρόπολη. Σκοτώθηκε στο Ερέχθειο το 1827 απο βόμβα.

Πιθανότατα οι συγγραφείς του βιβλίου θεώρησαν υποτιμητικό να την αναφέρουν ως "Γκούραινα" , ή Νταλιάνα , και την ανέφεραν με το πατρικό της επώνυμο , εκθέτοντας δημοσιογράφους και ιστορικούς

ΑΜΕΤΑΠΕΙΣΤΑ

και με το σύννεφο στην καπνοδόχο , ρόδινο ωστόσο ....

Γιάννης Ρίτσος "ΘΥΡΩΡΕΙΟ"

ΦΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

"....Φάσματα του χρόνου και των συννέφων σε κλειστά τζάμια ..."

Γιάννης Ρίτσος "ΘΥΡΩΡΕΙΟ"