ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ

" -..... ουκ όντας πολιτικούς αλλά στασιαστικούς, και ειδώλων μεγίστων προστάτας όντας και αυτούς είναι τοιούτους, μεγίστους δε όντας μιμητάς και γόητας μεγίστους γίγνεσθαι των σοφιστών σοφιστάς . - Κινδυνεύει τούτο εις τους πολιτικούς λεγομένους περιεστράφθαι το ρήμα ορθότατα ..."

ΠΛΑΤΩΝ "Πολιτικός" 303 C 1-7

"...δεν είναι πολιτικοί, αλλά στασιαστές αυτοί, επειδή είναι προστάτες πολύ μεγάλων ειδώλων, και οι ίδιοι είναι τέτοιοι, και επειδή είναι έξοχοι μίμοι και έξοχοι γόητες, γίνονται και έξοχοι σοφιστές ανάμεσα σε όλους τους σοφιστές. - Κοντεύει αυτή η λέξη να στρέφεται γύρω από τους λεγόμενους πολιτικούς με τέλεια ακρίβεια..." (Μετ. Ηλίας Λάγιος)

Ο ΜΑΥΡΟΣ ΥΠΝΟΣ

Κραυγάζει ο άνεμος
στην τέφρα των προγόνων.
Τρομαγμένες καμπάνες,
μορφασμοί του Μηδενός,
φωνές που στριγγλίζουν
σε στραγγισμένες στέρνες...
Επιστρέφουν εικόνες
κι ανάβουν το σκοτάδι.
Συλλαβίζει τους μύθους
το μεγάλο άγνωστο...

Εμείς , από το μέλλον,
χτυπάμε την πόρτα σας.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΟΙ ΘΕΡΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ (XIV)

Της φωνής μου το τραύμα
στη νύχτα των κριμάτων…
Που είσαι και που είμαι;
Στη λαχτάρα της μνήμης
σταματημένος χρόνος:
Στα πέτρινα δρομάκια
οι χορδές που στενάζουν,
το σκοτάδι του κισσού,
το αχόρταγο φιλί,
κι ο επίμονος στίχος
που πάντα επιστρέφει:

Μην κλαίς. Λησμόνει…

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

DE PROFUNDIS

Όταν τυχαίνει να σκέφτομαι τη θρησκεία, νιώθω πως θα θελα να ιδρύσω ένα τάγμα για κείνους που δεν μπορούν να πιστέψουν

Oscar Wilde

Η ΜΕΡΑ , Η ΝΥΧΤΑ, Ο ΧΡΟΝΟΣ (απόσπασμα)

Να πνίξεις τις καρδιές των ρολογιών καταμεσίς μιας ευχάριστης
μέρας / για να πάψουν να χτυπούν,
από τα πρόσωπα που αγαπάμε να διώξεις το χρόνο
που σωρεύεται πάνω τους,
με φιλιά να εξαλείψεις τις ρυτίδες που με τρομάζουν!

JAROSLAV SEIFERT (μετ. Κάρολος Τσίζεκ)

ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΤΗΣ ΧΑΡΑΥΓΗΣ

Στο μνηματάκι σου άνοιξε το ρόδον, ω γλυκέ μου !

Το χέρι κάνει ν' απλωθή στο ρόδο , δε μπορεί,

κάνει να τρέξη απάνου του το πέρασμα του ανέμου,

δειλό φιλάκι γίνεται, και, πριν το γγίξη , σβεί

-----------

Στο μνηματάκι σου άνοιξε το ρόδον , ω γλυκέ μου!

Είναι η χαρά σου; Ο πόνος σου; Ειναι καρδιά; Εισ' εσύ;

Αν είσαι νούς, θυμήσου με. Στόμα είσαι; μίλησέ μου.

-Του ασάλευτου είμαι σάλεμα, του τίποτε αστραπή.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ "Η ΑΣΑΛΕΥΤΗ ΖΩΗ"

ΑΠΟΥΣΙΑ

Ο κόσμος ο απέραντος
είναι μια απέραντη απουσία.
Μονάχα Αυτή
- όπως το λέει ο ποιητής:
"οία πέπνυται"
μονάχα Αυτή αναπνέει.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΤΣΟΣ
(Τα ποιήματα - Ανάβαση Ζ΄)

CARL SANDBURG - GRASS

PILE the bodies high at Austerlitz and Waterloo.
Shovel them under and let me work—
I am the grass; I cover all.

And pile them high at Gettysburg
And pile them high at Ypres and Verdun.
Shovel them under and let me work.

Two years, ten years, and passengers ask the conductor:
What place is this?
Where are we now?

I am the grass.
Let me work.

ΧΟΡΤΑΡΙ

Σωριάστε τα κορμιά ψηλά στο Αουστερλιτζ και στο Βατερλώ

φτυαρίστε τα κάτω μου και στη δουλειά μου αφίστε με -

Είμαι το χόρτο, τα σκεπάζω όλα.

Και σωριάστε τα ψηλά στο Γκέττυσμπουργκ

και σωριάστε τα ψηλά στο Υπρ και στο Βερντέν

φτυαρίστε κάτω μου και στη δουλειά μου αφίστε με.

Δυό χρόνια, δέκα χρόνια , κι επιβάτες ρωτούν τον οδηγό:

Τί μέρος είναι δω

Πού μαστε τώρα;

Είμαι το χόρτο

Στη δουλειά μου αφίστε με

(Η μετάφραση του Κ. Βινέλλη - από την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ (εκδόσεις Παπαδημητρίου)

ADMINISTRATION

Day by day your estimation clocks up
who deserves a smile and who a frown
and girls you have to tell to pull their socks up
are those whose pants you 'd most like to pull down.

PHILIP LARKIN "Collected Poems"

MONEY, MONEY, MONEY ....

Money ! Money ! Money! shrieking mad celestial money of illusion ! Money made of nothing, starvation, suicide ! Money of failure ! Money of death !

Money against Eternity! and eternity's strong mills grind out vast paper of illusion

( Death to Van Gogh's Ear!)

Allen Ginsberg "Selected Poems 1947-1995"

CESAR VALLEJO - AUSENTE (ΑΠΩΝ)

Απών! Το πρωινό που εγώ θα φύγω

πιό μακριά κι' απ' το μακριά μες στο Μυστήριο

σα ν' ακλουθώ αμετάκλητη πορεία,

τα πόδια σου θα μπούν στο κοιμητήριο

Απών! Εκείνο το πρωινό που στο ακρογιάλι

της σκιάς και του σιωπηλού βασίλειου,

όπως θανατερό πουλί θα φύγω, και το λευκό

θα είναι η φυλακή σου κοιμητήριο.

Θα ' χει νυχτώσει τότε μες στο βλέμμα σου

Θα υποφέρεις και θα πάρεις τότε

πληγωμένες λευκότητες μετάνοιας

Απών! Και στους δικούς σου πόνους,

μέσα σε μια λυγμολαλιά από μπρούντζους

ένα κοπάδι λύκοι- τύψεις θα περνάνε

Από την ποιητική συλλογή "Los Heraldos Negros" (Οι Μαύροι Μαντατοφόροι)

(CESAR VALLEJO - ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΑΠΑΝΤΑ Μετ. Ρήγας Καππάτος - εκδόσεις Gutenberg)

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ (ΙV)

Δέντρα καθρεφτισμένα
και δέντρα που χορεύουν
στους μύθους των ανέμων!
Στις ανοιχτές φτερούγες τους
πλαταίνει ο κόσμος.
Ο ψίθυρος της λεύκας
πλημμυρίζει τις φλέβες μου.
Κάτοικος του θαύματος
ως την έσχατη στιγμή.
Δείξε μου , Κύριε,
το ράγισμα της αυγής,
την αυλαία των ονείρων…

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

Χαι-κου ( Γιά τον φτωχό Γ.Μ.)

Πάντα πληβείος
αγνώστου ονόματος...
Τί είχα φταίξει;

Φωνή σαρκασμού
στόμα του παρελθόντος
αδυσώπητο...

Μόνον η τύψη,
η ουλή στο πρόσωπο
της μαύρης λήθης

Λίγες δεκάρες...
Οι ασήμαντες λέξεις
του τρομαγμένου.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

XAI-KOY (Σκέψεις για το χρόνο και το θάνατο)

Στο σκληρό χώμα
ένα αυλάκι νερό
πάντα ο χρόνος

Οι ζητωκραυγές
πεταμένα κόκκαλα
στο σκύλο χρόνο

Γύψινες μάσκες
τρέχουμε στο σκοτάδι.
Θα ξημερώσει;

Πάνω στο φύλλο
ένα κομμάτι λάσπης:
Η απάντηση

Άγρυπνος νεκρός
καθισμένος στο χώμα,
αυτόπτης μάρτυς

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΤΑ ΕΙΔΗ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

"Τριών ειδών φίλους έχετε στον κόσμο" , έλεγε ο Μ....: "Τους φίλους που σας αγαπούν, τους φίλους που δεν γνοιάζονται για σας και τους φίλους που σας μισούν"

Σαμφόρ "ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ" (Μετάφραση Παναγιώτης Κονδύλης)


Αφιερωμένο εξαιρετικά ...

F.PESSOA - ΑΠΟ ΤΟ "ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΚΑΕΪΡΟ

VI

Σκέφτομαι το Θεό σημαίνει δείχνω ανυπακοή στο Θεό,

γιατί ο Θεός θέλησε να μην τον γνωρίσουμε,

γι΄αυτό δε μας παρουσιάστηκε.

Ας είμαστε απλοί κι ήρεμοι

όπως οι νεροσυρμές και τα δέντρα

κι ο Θεός θα μας αγαπήσει, κάνοντάς μας

όμορφους σαν τα δέντρα και τις νεροσυρμές

και θα μας δώσει πράσινο την Άνοιξη του

κι ένα ποτάμι όπου θα πρέπει να πάμε όταν τελειώσουμε! ...

ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ

(μετάφραση Φ.Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ)

ΜΑΚΡΙΝΗ ΘΕΑ

Στέκει ένας μύλος στον ορίζοντα

αιχμή στο γκρίζο τοίχο του καιρού
κι αλέθει πάντα, πάντ' αλέθει

Πίσω απ' το μύλο στον ορίζοντα,

χωρίς ορίζοντα, πασίγνωστος,

μύλος αλέθει, πάντ΄ αλέθει

DETLEV VON LILIENKRON (1844-1909)

(απόδοση Γ.Κ.ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ)

ΕΞ ΙΔΙΩΝ

Μέρες κλεισμένος τώρα
στο ερημικό του το γραφείο
τις παλαιές δικογραφίες
του αρχείου τακτοποιεί,
που στο διάδοχό του,
το νέο δικηγόρο ανηψιό του,
θε ν' αφήσει.
Οι φάκελοι όλοι, άψυχες,
νεκρές πιά μοιάζουν ιστορίες.
Κάπου, ένα διαζύγιο, μιά κληρονομική,
των πελατών
τα μάταια πάθη του θυμίζουν:
τις έχθρες, τα μίση συγγενών,
αχαριστίες , τόσα .... τόσα ....

Και να! Μιά υπόθεση
ασήμαντη προβάλλει.
Η έξωση κάποιας γερόντισσας φτωχής,
που χρώσταγε της κάμαράς της
κάτι νοίκια.
Ο φάκελος ειν' άδειος,
μ' απ' έξω με το χέρι του είχε γράψει:
"Επλήρωσα εξ ιδίων".
Στέκει. με πρόσωπο ιλαρό αναπολεί.
Την τότε π' ένιωσε χαράν αναθυμιέται.
Κι΄ ευλαβικά, την ξέθωρη
δικογραφία ψηλαφώντας
θλιμμένα ψιθυρίζει:
- Ω , να τανε τέτοιες πολλές
να 'χα τακτοποιήσει υποθέσεις εξ ιδίων!

Γ.Δ. ΚΑΧΡΙΜΑΝΗΣ (1905-1977)
ΠΟΙΗΜΑΤΑ (ΕΚΛΟΓΗ 1945-1977)

XAI-KOY

Μεγάλες λέξεις,
αναμμένα μέταλλα.
Σφυρί του στίχου...


Τα ποιήματα
μοιραίες συναντήσεις
με τ' ανείπωτο.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

Ο ΜΕΛΛΩΝ ΑΙΩΝ

Είδον τοις οφθαλμοίς μου
και ιδού σκότος σκληρόν,
γνόφος ουκ έχων φέγγος.
Τα έτη τα έμπροσθεν
καταπληγμός και ύβρις.
Υπόλειμμα πνεύματος
το δε σώμα πηλός...
Αριθμός των ημερών
η στίλβουσα ρομφαία.
Κεκόλληται η γλώσσα μου
Που εστίν ο Θεός μου;

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΙΧΝΗ ΝΕΦΕΛΗΣ (Χαι-κου)

Ι
Σκοτεινός λόγος.
Εκκρέμαται η ψυχή:
Χθιζοί γαρ εσμέν

ΙΙ

Τις μου ο χρόνος;
Πρόσωπον προς πρόσωπον
και ιδού, ουκ ην

ΙΙΙ

Εν γη ερήμω,
το ψηλαφητόν σκότος.
Ψυχουλκούμενος

IV

Έκφοβος ειμί.
Εν λύπη αμαρτίας,
εις χουν θανάτου

V

Εν πλάνη ζωής
επερωτών τους νεκρούς,
το μέλλον σκότος.

VI

Μνήμη δικαίων:
Λίθος δοκιμασίας
εις οίκον πένθους


ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΟΙ ΘΕΡΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ (ΧΙΙΙ)

«Σκότους δε ποίος τόπος ; »

Είμαι γεμάτος λόγια,
ρήσεις κι αινίγματα.
Μαντείο στα χείλη μου,
πνεύμα πορευόμενο
στις αυλές του Θεού.
Διάλεξα το δρόμο.
Καπνός οι μέρες,
σκιά στα βλέφαρά μου ,
ενύπνιον εκπετασθέν ….
Η τιμή της λύτρωσης:

Υιός ανθρώπου, σκώληξ.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΗΜΕΡΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

Ο κήπος του πατρικού σπιτιού

Θέα του "Παυσιλύπου" από τη βεράντα του σπιτιού μου

Φωτογραφίες του "περιβάλλοντος χώρου" - όπως ζήτησε η Ναταλία

ΚΑΡΔΙΤΣΙΩΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ (ΤΟΜΟΣ Χ)

Κυκλοφόρησε το Χ τεύχος των ΚΑΡΔΙΤΣΙΩΤΙΚΩΝ ΧΡΟΝΙΚΩΝ , που εκδίδει η Εταιρεία Καρδιτσιώτικων Μελετών , με πλούσια ύλη , κυρίως ιστορικού και λαογραφικού ενδιαφέροντος . Στη φωτογραφία του εξωφύλλου Το Παλιό Ηλεκτρικό Εργοστάσιο της Καρδίτσας (τώρα στεγάζει τον Εικαστικό Ομιλο Καρδίτσας)

Η παρουσίαση του τεύχους θα γίνει την Κυριακή 15 Ιουνίου 2008 και ώρα 11 π.μ. από τον ομότιμο καθηγητή Φιλοσοφίας (του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων) Βασίλη Κύρκο , στην αίθουσα του Εμπορικού και Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Καρδίτσας

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1. Πρόλογος

2. Αγαθαρχίδης Λεωνίδου, Θετταλός εκ Μητροπόλεως. Πρόξενος τη πόλης του Ωρωπού Κωνσταντίνου Π. Καταραχιά

3. Ιστορικά στοιχεία για τους οικισμούς Πεζούλα και Κρυονέρι της Καρδίτσας (16ος-18ος αιώνας) Κώστα Σπανού

4. Οι αφιερωτές στην Μονή του Δουσίκου από τους οικισμούς της Καρδίτσας Αμυγδαλή, Ελληνόκαστρο, Ελληνόπυργο και Λαζαρίνα (16ος αιώνας) Δρ. Βασίλη Κ. Σπανού

5. Οι Δόλοπες των Αγράφων Αντώνη Ηλ. Αντωνίου

6. Αγιογράφηση του Ιερού Ναού Προφήτου Ηλιού Δέσης Τρικάλων Κωνσταντίνου Μιχαλάκη

7. Ο αρματολισμός στ' Άγραφα Θωμά Θεολόγη

8. Συνδρομητές Επαρχίας Αγράφων για την έκδοση ακολουθίας του Αγίου Σεραφείμ το 1849 Παναγιώτη Νάνου

9. Πανθεσσαλικά πρέπει να εορτάζεται η τελευταία νικηφόρα μάχη της Θεσαλικής Επανάστασης του 1878 Νικ. Κατοίκου

10. Η μάχη της Ματαράγκας και ο Λοχίας Γεώργιος Λάιος Β.Δ. Αναγνωστόπουλου

11. Ελληνες αξιωματικοί όλων των όπλων (ξηράς , θαλάσσης και χωροφυλακής ) που πήραν μέρος στους πολέμους 1821-1922 καταγόμενοι από το Νομό Καρδίτσας Δημητρίου Β. Στάθη

12. Αφιέρωμα στους εκ του Νομού Καρδίτσας νεκρούς μας κατά την Μικρασιατική Εκστρατεία Νικολάου Γ. Παλάντζα

13. Ένα πληρεξούσιο της Καστανιάς του 1912 Γεωργίου Αθ. Κλήμου

14. Ονοματοδοτικές συμπεριφορές στον Παλαμά κατά τον 19ο αιώνα Αντώνη Α. Αντωνίου , Αγορίτσας Πράντζου

15. Περί των τοπωνυμίων Μότσου, Μουτσάρα και Αμούτσες Περικλή Αστρακά

16. Προσέγγιση στα ονοματεπώνυμα των Ζωγλοπιτών- Ραχουλιωτών Λάμπρου Α. Γριβέλλα

17. Οι συνοικισμοί και οι μαχαλάδες της Πεζούλας μέσα στην προφορική παράδοση Χρήστου Τηλ. Λιαπή

18. Το όραμα της ανάπτυξης του ορεινού τουρισμού στα Άγραφα την περίοδο του μεσοπολέμου και ο Μιχαήλ Παπαευθυμίου Γιαπαλής Κώστα Αθ. Παίση

19. Το χωριό Κέδρος (Χαλαμπρέζι) θύμα της ναζιστικής κατοχής Γιάννη Κ. Γιανόπουλου - Δημητρίου Ν. Κακαζούκη

20. Οδωνύμια της Καρδίτσας Νίκου Καραφύλλη

21. Τα αναγνωρισμένα σωματεία Πρωτοδικείου Καρδίτσας (1914-1994) Ογδόντα ένα χρόνια σωματειακής ζωής Γιάννη Κατσικοβόρδου

22. Τραγούδια του γάμου από το Μαστρόγιαννη των Αγράφων. Βασίλη Τάκη

23. Τα επώνυμα του Βαθυλάκκου (Λακρέσι) Καρδίτσας Μάρκου Παππά

24. Ξυνονέρι (Το χωριό μου) Ιωάννη Γρ. Βασιλάκου

25. Το θερινό σινεμά του Δήμου Καρδίτσας 1965-1967 επί δημαρχίας Νικολάου Χαρίτου Μαρίνας Κρανιά

26. Ποιήματα α) Γιώργου Κ. Ανυφαντή β) Μαριάννας Κατσικοβόρδου

27. Από τη ζωή και τη δράση της Σχολής Αστυφυλάκων Καρδίτσας Δημητρίου Αγγελή

28. Παρουσίαση του βιβλίου "Ο Πλαστήρας και η εποχή του" του Σέφη Αναστασάκου Αλέξη Μητρόπουλου - Σέφη Αναστασάκου

29. Παρουσίαση του ΙΧ τόμου των "Καρδιτσιώτικων Χρονικών"

Ιωάννη Κατσικοβόρδου - Γιώργου Κ. Ανυφαντή

30. Βιβλιοπαρουσιάσεις

ΤΟ ΛΟΥΤΡΟ

Ένα ποίημα, η ανάλυση του οποίου, θα μπορούσε να δοθεί και ως άσκηση σε μεταπτυχιακούς φοιτητές της εγκληματολογίας ή της ψυχιατρικής....Πως η αδυναμία εκπλήρωσης της ερωτικής ορμής ,μετατρέπεται σε ανθρωποκτόνο βία.

Ομηρος Μπεκές (1886-1970) Από τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ (Βιβλίο Α)

ΤΟ ΛΟΥΤΡΟ

Ι

Μες στην αυγή σαν όνειρο ξυπνά τ αργό ναμάζι.

Κι ακόμ' απάνω στον πλατύ μεταξωτό σοφά

ο γιγαντόκορμος λαλάς σαν το σκυλί ψοφά

για της μικρής χανούμισας το λουλουδένιο νάζι.

Τ' ολόχρυσο πασούμι της γονατιστός σα βγάζει

και του κορμιού της τ' άρωμα μες στο λουτρό ρουφά

τ' αδικημένο σώμα του ,το μπρούτζινο, σπαράζει

σα χάλκωμα μπρός στου χαλκιά τη φλόγα .

"Μουσταφά!" Στ απέραντο και σκοτεινό πασάδικο παλάτι

της Γκιούλ- Χανούμ το φώναγμα κελάηδησε σα βρύση

Πετιέται ο σκλάβος με βαρύ και χαυνωμένο μάτι.

Κούφια στ' ατζέμικα χαλιά φεύγ΄η φαρδιά του φτέρνα,

γιατ' ήρθε η ώρα του λουτρού και τρέχει να ραντίσει

μ αραβικά μυρωδικά τη σομακιά τη στέρνα

ΙΙ

Γυμνή, μέσα στ' αράπικο ζωγραφιστό μπουρνούζι

νοιώθει ν ανάφτει η σάρκα της σε ρίγη λουλουδένια.

Κι ακίνητος ο Μουσταφάς, με μάτια σα γυαλένια

στέκεται αψύς βαρδιάτορας στης πόρτας το τοπούζι.

Βγάζουν οι σκλάβες τα βαριά μαλαματένια χτένια

κι είδε ο αράπης το νερό το οπάλινο να λούζει

κρινάνθια και ροδόφυλλα σε στήθια φαρφουρένια

που λές ανθίζαν τα κλαδιά στο σομακί χαβούζι.

Αλλάχ! Ας πάρει ο Σατανάς και την ψυχή του ακέρια!

Ορμά και με τα ξέσαρκα, σκληρά μακριά του χέρια

βουτάει τ αλαβάστρινο κορμί σ' ένα πνιγμένο θρήνο

Κι εκστατικά τα γυάλινα τα μάτια του τηράνε

οι τελευταίοι του πνιγμού σπασμοί να το κυλάνε

μέσα στα μάργαρα νερά σαν κοραλένιο κρίνο.

ΗΔΟΝΙΣΜΟΣ (Ο άλλος...Παλαμάς)

Από τραγούδια έν' άυλο κομπολόι
σ' εσέ δεν ήρθα σήμερα να δώσω.
Με τα παιγνίδια, εγώ θα σε λιγώσω
και με τα ξόρκια, αγάπη μου, ενός γόη.

Γυμνοί. Και σαν κισσός θα σκαρφαλώσω
για να φάω το κορμί σου που με τρώει.
Του λαγκαδιού σου τη δροσάτη χλόη
με το χέρι θρασά θα την πυρώσω.

Το κρασί που ξανάφτει και το γάλα
που κοιμίζει, θα φέρω στάλα στάλα
μ' όλο μου το κορμί να σε ποτίσω.

Και στα πόδια σου τ' ασπροσκαλισμένα
δυό βάζα που μού παίρνουνε τα φρένα
στερνή μανία το μέλι μου θα χύσω.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ (Από τη συλλογή ΒΡΑΔΙΝΗ ΦΩΤΙΑ Β΄)

Εκτός ύλης (για προφανείς λόγους)

ΓΥΦΤΙΣΣΕΣ ΗΡΘΑΝΕ ... (ή ο Παλαμάς που δεν διδαχτήκαμε)

Γύφτισσες ήρθανε ντυμένες
φανταχτερά γιορτής φουστάνια,
γύφτισσες ήρθαν και κρεμάνε
χοντρά γυαλιστερά γιορντάνια,
με κόκκινα φορέματα ήρθαν,
με κίτρινα μακριά μαντήλια
ώ λάγνα μάτια, ώ κόρφοι, ώ χείλια!
Κ’ ήρθαν ανθοστεφανωμένες
μ’ όλα τα λούλουδα του Μάη
κι’ άνθια κρατώντας και στα χέρια
ντέλφια χτυπάνε και κουδούνια,
και κύκλους πλέκουν και χορεύουν
και τραγουδάν το Μάη το Μάη
κι’ ανάμεσό τους αρχινάει,
ξεχωρισμένη από τις άλλες,
τρικυμισμένο ένα χορό,
λυγιέται, σέρνεται , πετάει,
κορίτσι δεκαοχτώ χρονώ
στο μανιωμένο το χορό,
και του χορού βασίλισσα είναι,
κι άφρισμα, λάγγεμα, τρεμούλα,
η γυφτοπούλα, η μαγιοπούλα !

Κ.ΠΑΛΑΜΑΣ «Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΓΥΦΤΟΥ»
(ΛΟΓΟΣ Ζ΄ Το πανηγύρι της Κακάβας)

Ο ΤΥΠΟΣ ΤΩΝ ΗΛΩΝ

Γύρνα! Εδώ είμαστε!
Είδωλα στην ομίχλη,
ίχνη της πεταλούδας
ψίθυροι του νερού,
φάσματα των συννέφων
στους μύθους των ανέμων,
με την τυραννίδα της μνήμης
και την απειλή της λήθης,
στο εκκρεμές του χρόνου
το μέγιστον άθυρμα…
Παιδιά σηκώνουν τους σταυρούς
με νυχτωμένα μάτια.
Δακρύζουν οι εικόνες Σου
στους τόπους της θλίψης.
Άνοιξε τις παλάμες!
Μην κρύβεις τις πληγές!

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ - ΚΩΣΤΗΣ ΚΡΙΕΖΗΣ

Είμαι έτοιμος να δικαστώ,
Ανοίχτε διάπλατα του θείου δικαστηρίου τις πύλες
και των αγίων ενόρκων οι ματιές
μη με τρυπάτε αναπολόγητον οργίλες,

Κυλίστηκα ένα τίποτα στη γη
κάτω από τη δική σας παντοδυναμία
με μια ψυχή που εσπαρτάραε για να βγει
σέρνοντας την ανθρώπινή μου αδυναμία.

Δεν ζητιανεύω οίχτο, δεν ζητώ
της ευσπλαχνίας σας την καλωσύνη .
Είμαι έτοιμος να δικαστώ
μπροστά στη θεϊκή Δικαιοσύνη.

Σπατάλησα με στίχους μια ζωή.
Να κάνω τίποτ’ άλλο δεν μπορούσα.
Δικάστε με, δικάστε με, ω Θεοί!
Είμαι ένοχος εγώ, δεν φταίει η Μούσα.
Την αγαπώ, την αγαπούσα….

ΚΩΣΤΗΣ ΚΡΙΕΖΗΣ
(Από τη συλλογή «ΠΕΛΑΡΓΟΙ» εκδ. Μαυρίδης 1952)


Άλλες του συλλογές : ΚΡΙΕΖΗΣ,Κωστής.-Οδύσσεια της Γαλλίας.-Αθήνα:Νέα Σκέψη,1973 ΚΡΙΕΖΗΣ,Κωστής.-Το τραγούδι των ανέμων.-Αθήνα:Νέα Σκέψη,1982 ΚΡΙΕΖΗΣ,Κωστής.-Τραγουδώντας και ζωγραφίζοντας.-Αθήνα:Νέα Σκέψη,1981

Παρακαλώ όποιον γνωρίζει βιογραφικά στοιχεία του ποιητή , να με ενημερώσει.

ΣΠΟΥΔΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ

Αυτόγραφο

(Το ποίημα περιλαμβάνεται στη συλλογή "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ")

ΤΣΑΛΑΚΩΜΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Στα βάθη του καθρέφτη
λάμπουνε μυρωμένα
τα δώρα των ονείρων:
Οι βάρκες των ματιών σου,
γεμάτες φως και πόθους.
Στους νυχτωμένους κάβους
ηχούν βραχνές κιθάρες…
Σωρός στη μνήμη μου
τσαλακωμένα γράμματα,
το χρυσάφι του χρόνου,
ο θησαυρός της θλίψης

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

Χριστέ , η αποκαθήλωση αργεί να γίνει
ακόμα αργεί και δυό χιλιάδες χρόνους
πως του Σταυρού Σου αψηφάς τους πόνους
κι’ η πλάση απ’ τη χολή Σου πίνει;

Αιώνες τώρα το φαρμάκι αφήνει
η κάστα που σε σταύρωσε. Και θρόνους
κρατεί και θύει σ’ υποχθόνους
θεούς και ψεύτη δάκρυα χύνει ,

τάχα για το μεγάλο σου μαρτύριο.
Μα πάντα μένει ομπρός μας το μυστήριο
και φώτισέ με αλήθεια για να βρώ,

πως το κρατάς να σε λατρεύουν τόσοι
χωρίς ποτέ τους νάχουν μετανιώσει
αθώο που Σε καρφώσαν στο Σταυρό!

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ (1919 - )

από την ποιητική συλλογή "Σεμπρεβίβες"

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ (2)

"Εν τοσούτω απεδειλίασαν και αυτοί οι πολεμούντες κατά τον Ποριά, και εζήτησαν εν τη φυγή την σωτηρίαν των. Μόνος ο Διάκος και ολίγοι των οπαδών του, μιμούμενοι το παράδειγμα του, ησθάνθησαν οτι εκεί απέθανεν ο Λεωνίδας. Τω όντι, ότε ο ψυχουιός του, βλέπων λιποτακτούντας τους άλλους, τον παρεκίνει εγκαταλειπόμενον να φύγη και αυτός εις ωφέλειαν εν άλλη περιστάσει της πατρίδος, και τω έφερε τον ίππον, εκείνος απεκρίθη "Ο Διάκος δεν φεύγει". Εν τοσούτω επιπίπτουν οι εχθροί, φονεύεται έμπροσθέν του ο αδερφός του, εμπλέκεται αυτός εν μέσω των εχθρών και μόλις μετά 10 στρατιωτών μεταβαίνει εις τινας τραχείας πέτρας, τα Μανδροστάματα, της μονής Δαμάστας, όπου τοποθετείται και μάχεται ολόκληρον ώραν. Φονεύονται οι ακόλουθοί του εκτός του ψυχουιού του, τραυματίζεται και αυτός εις τον δεξιόν ώμον, πίπτει το τουφέκι του, ανθίσταται βαστών διά της αριστεράς χειρός την πιστόλαν, γνωρίζεται περικυκλούται, και συλλαμβάνεται ζων και καταιματωμένος... Τελειωθείσης της μάχης , οι πασάδες ώδευσαν προς το Ζητούνι, συνεπάγοντες μετά του ψυχουιού τον Διάκον, όν διέταξαν να οδεύη πεζός έμπροσθέν των χάριν της κενοδοξίας των. Αλλά φοβούμενοι μη κρυβή ή φύγη, τον εκάθισαν μετ' ολίγον εφ ημιόνου πεδικλωμένον.Την δε νύκτα αφ' ου έφθασαν εις Ζητούνι, τον έφεραν έμπροσθέν των, παρόντος και του εντοπίου Χαλήλμπεη, και εζήτουν να μάθωσι τα περί της επαναστάσεως. Ο Διάκος τοις είπεν αφόβως οτι το έθνος όλον των Ελλήνων απεφάσισε να χαθή ή να ελευθερωθή. Θαυμάσας ο Μεχμέτης του ανδρός την παρρησίαν, τω είπεν, οτι πρόθυμος ήτο να τον ιατρεύση, αν ήθελε πιστώς να τον υπηρετήση. "Δεν δε υπηρετώ", απεκρίθη ο Διάκος. "Αλλά και άν σε υπηρέτουν δεν θα σε ωφέλουν" . "Θα σε σκοτώσω" επανέλαβε ο πασάς, άν δεν με υπηρετήσης" "Η Ελλάς" απήντησεν εκείνος "έχει πολλούς Διάκους" . Την δε ακόλουθον ημέραν (24 Απριλίου) εξεδόθη απόφασις να σουβλιστή. Ο δε κοινοποιήσας αυτώ την σκληράν απόφασιν, τω έδωκεν εις χείρας και το άτιμον και οδυνηρόν εργαλείον του θανάτου, και των είπε να τον ακολουθήσεη βαστών αυτό. Ο Διάκος το έρριψε καταγής αγανακτών, και στραφείς προς τους περιεστώτας Αλβανούς "δεν ευρίσκεται τις" είπε "να με σκοτώση; Διατί αφήνετε τους Ανατολίτας να με παιδεύωσιν; Εγώ κακούργος δεν είμαι" . Ακούσας δε οτι άν ετούρκευεν , εσώζετο, "Χριστιανός" απεκρίθη , "εγεννήθηκα , και Χριστιανός θ' αποθάνω", Οδεύων δε εις τον τόπον της ποινής εστάθη, και ρίψας το βλέμμα επί την γελώσαν φύσιν κατά την εαρινήν εκείνην ώραν, είπε το εξής δίστιχον "Για ιδέ καιρό που διάλεξεν ο Χάρος να με πάρη / Τώρα π' ανθίζουν τα κλαδιά και βγαν' η γη χορτάρι" . Ηκολούθησε δε μετά ταύτα την πορείαν του και υπέστη καρτεροψύχως πολυώδινον θάνατον τρεις ώρας βασανιζόμενος

Σπυρίδων Τρικούπης "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ"

ΔΙΑΚΟΣ (23-4-1821)

Μέρα τ' Απρίλη
Πράσινο λάμπος
γελούσε ο κάμπος
με το τριφύλλι

Ως την εφίλει
το πρωινό θάμπος
η φύση σάμπως
γλυκά να ομίλει

Εκελαδούσαν
πουλιά πετώντας
όλο πιό πάνω

Τ' άνθη ευωδούσαν.
Κι είπε απορώντας:
Πώς να πεθάνω;

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ

Μάτια σβηστά, σκυφτή και ζαρωμένη,
με το σκισμένο στις πλάτες το μαντήλι,
την είδα σ’ ερημόκκλησο να μπαίνει
και του Χριστού ν’ ανάβει το καντήλι.

Και λες που η θεία μορφή την ανασταίνει
τ’ αχνόλευκό της, να , σαλεύει , χείλι
και προσευχή θερμή , απ’ το στήθος βγαίνει.
Σαν θύμιζαν τα νιάτα της Απρίλη

στου έρωτα κάθε βράδι την αγκάλη
πουλούσε τα πολλά τρανά της κάλλη.
Στο δρόμο τώρα ερείπιο τριγυρίζει.

Να την κυττάζει πια κανείς δε γέρνει
Μα αυτή, που ο πόθος του κορμιού τη δέρνει

αγάπης λόγια στο Χριστό χαρίζει

ΕΙΡΗΝΗ ΔΕΝΤΡΙΝΟΥ (1879-1974)

Η Ειρήνη Δεντρινού πεζογράφος, ποιήτρια, λογία και δοκιμιογράφος έζησε στην Κέρκυρα . Ως ποιήτρια διαμορφώθηκε μέσα στο κλίμα της επτανησιακής σχολής. Εργα: Τα σοννέτα (1916), Εξαγνισμός (1923)

Άλλα στοιχεία γι' αυτή δείτε http://www.translatum.gr/journal/2/ionian-translators.htm

και http://www.sarantakos.com/kibwtos/dentrinou_soneta.html

ΠΕΡΑΣΤΙΚΗ ΧΑΡΑ

Άσε με ρόδο της χαράς, τη δρόσο σου να πιώ
απόψε που μου γέλασε έν' αστέρι
κι ήρθε δειλό και κύλησεν από τον ουρανό
μεσ' στ' ανοιχτό μου χέρι...

Πόσον καιρό σε πρόσμενα λαχταριστά να ρθείς
καθάριο φως σε μένα
να λάμψουν απ' το φέγγος σου τα μάτια της ψυχής
τα νυσταγμένα...

Καθώς, ύστερα απο βροχή, στον κήπο τον υγρό
η βλάστηση ευωδιά και ξανανειώνει
ίδια στα φύλλα της καρδιάς μου εκύλησες νερό
και μούδιωξες την πάχνη και το χιόνι...

Τα χείλη άνοιξαν άλικα πάνω απο δυό σειρές
λευκότατα λουλούδια
κι επέρασαν οι στοχασμοί σαν αηδονιών φωνές
και στον αγέρα εχύθηκαν τραγούδια...

Άσε με, ρόδο, ολάκερη τη δρόσο σου να πιώ
τώρα που σε κρατώ στα δάχτυλά μου,
για να μου μείνει κάτι τις όταν στη γή νεκρό
θα ξεφυλλάς μαζί με τη χαρά μου...

ΜΑΡΙΑ ΦΑΛΑΓΓΑ - ΓΕΩΡΓΙΟΥ "ΕΚΛΟΓΗ" (1967)

Μαρία Φαλαγγά- Γεωργίου ( 1912-1987) .
Ποιήτρια , στο νεορομαντικό και συμβολιστικό λυρικό κλίμα του μεσοπολέμου (Άγρας, Καρυωτάκης κ.λ.π.)
Έργα : Μες στην ομίχλη (1937) - Γυμνή ψυχή (1952) - Αναπόληση (1967) - Εκλογή (1967) Της ζωής και του θανάτου (1978) - Ποιήματα (1978) κ.α.

ΕΦΗ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ - ΣΚΕΥΗ ΤΑΞΙΔΙΟΥ

Ποια είναι τα σκεύη του ταξιδιού του ανθρώπου στη ζωή; Είναι ο έρωτας εκδικητής του χρόνου; Γιατί τα εκστατικά μάτια μας εκβάλλουν τους ποταμούς των δακρύων τους διαρκώς στο μαύρο; Πως σπαρταρά τρομαγμένο στην άκρη του καιρού το ανώνυμο σκοτάδι; Ποια τύψη κρύβουν οι αιμόφυρτες λέξεις μας;
Η πρώτη ποιητική συλλογή της Έφης Καλογεροπούλου «ΣΚΕΥΗ ΤΑΞΙΔΙΟΥ» δίνει την ευκαιρία στον αναγνώστη να στοχαστεί πάνω σε θεμελιώδη ερωτήματα της ύπαρξης , να επιχειρήσει την κατάβαση στο βαθύ πηγάδι της ψυχής του . Η ποιήτρια ψηλαφεί τη χαμένη αθωότητα, μετρώντας μία- μία τις νύχτες του έρωτα , εκθέτει την τελευταία θλίψη, το ιδιαίτερο κλάμα κάθε αγάπης : «ποιος έρωτας με χτύπησε/ και άδειασαν από αίμα τα φιλιά που φεύγεις…» (Λαύριο)
Βυθίζεται αργά σε μια θάλασσα λήθης .Διπλώνει μέσα στη λύπη τη γλώσσα της, γυρεύει την οίηση του εαυτού της.
Με ποιήματα φωτοβολίδες, με ποιήματα κραυγές στην έρημο, με τσακισμένες λέξεις με λέξεις που ξεπλένει η βροχή , ανιχνεύει την απουσία, τις μισοχωμένες πέτρες στη λάσπη – φλέβες του χρόνου : «εξόριστη στο χτες η μέρα σήμερα..» (συνάντηση) - «η κραυγή μου θάναι κραυγή λύκου / όταν/στης ερημιάς τους γκρεμούς σαλτάρω» (πτώση) - «πάνε οκτώ ώρες / που……../ κι εγώ που ανησυχώ/ πως θα περάσουν/ τόσα χρόνια/ δίχως….» (αιωνιότητα) . Ποιήματα , όπου η ποιήτρια δείχνει τις μεγάλες εκφραστικές της δυνατότητες αντιστοιχώντας τη μνήμη του τόπου με τη μνήμη των ανθρώπων.

Μονεμβασιά
Πέτρες μισοχωμένες στη λάσπη
κορμιά φαγωμένα
σπίτια αιώνων
ακίνητα
πόσοι νεκροί κλαίνε τις νύχτες
στις πόρτες σας;
πόσες σας λέξεις ξεπλένει η βροχή;
πόσα κλειδιά σκουριάσαν στις χούφτες σας;
σε σας μιλώ
και στο υγρό το ξύλο
φλέβες του χρόνου


Το βιβλίο εκδόθηκε από τις εκδόσεις «Ενδυμίων» . Η ποιήτρια διατηρεί στο διαδίκτυο το blog http://www.kokkinikissa.blogspot.com/

MEIN LIED FUER EUROPA - GEORG FORESTIER

Η γριά Ευρώπη
δεν μπορεί να πεθάνει.
Κατ' απ' τα καμμένα σημάδια
το αίμα της κυλάει δυνατό,
κινείται μέσα από κανάλια,
αρτηρίες και φλέβες,
χτυπάει μέσα στα μέλη
και τα μέρη της καρδιάς,
ξεπλένει τ απορίμματα,
τις στάχτες και τα ερείπια
από εδώ, απ' το Ναγκάου,
Βάιχτσελ και Όντερ
χτυπάει βαθιά στην άκρη
της ακτής του Ατλαντικού, της Μάγχης.
-----
Η καρδιά της ονομάζεται Ρώμη.
Μιά άλλη Παρίσι,
Λονδίνο, Βερολίνο,
Χάγη, Μαδρίτη.
Η γριά Ευρώπη
έχει πολλές καρδιές,
πολλές κορώνες,
που δεν ξεθωριάζουν.
-----
Πές "Μόσχα" και στοχάσου:
Είσαι μόνος.
Πές "Νέα Υόρκη"
και θα σαι στα ξένα.
Η Σαγκάη , το Μπεναρές
είναι περιπέτειες.
Το Σίντνεϋ και το Ρίο
ένας χαιρετισμός από μακριά.
-------
Όπου τ΄όνειρό σου
κι αν σε πάει
πάντα στην Αθήνα,
στη Βιέννη και τ' Όσλο
ξαναγυρίζεις.
--------
Πές μόνο "Ευρώπη"
κι αφουγκράσου την καρδιά σου.
Στον πάγο ανάμεσα και τη φωτιά
τ' Απριλιού τρεμοσβήνει τ' αγέρι.
Και πιό κοντά είναι ο ουρανός
και η γη πιό γλυκιά είναι.
Είναι στενές οι κάμαρες
αλλ' μ΄αγάπη πλέριες.
Νιώθεις πυκνά τα μνήματα
το ένα πλάι στ' άλλο.
--------
Νιώθεις σε κάθε βήμα
τους προγόνους.
Αφουγκράσου την καρδιά σου:
Η Ευρώπη δεν πεθαίνει.
Όσο την αγαπάς
δεν μπορεί να πεθάνει.

Απόδοση ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

EMILY DICKINSON A sepal, petal and a thorn

A sepal, petal and a thorn
upon a common summer's morn
a flask of dew - a bee or two-
a breeze - a caper in the trees
and I am a rose

Ένα σέπαλo, πέταλo κι έν' αγκάθι
σ' ένα τυχαίο του θέρους πρωινό
ένα φλασκί δροσιάς - μιά μέλισσα ή δυό
μιά πνοή - ένα θρόισμα στα δέντρα
κι εγώ να ' μαι ένα ρόδο.

Απόδοση Γιώργος Κ. Ανυφαντής

ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ

Πύρινα σπλάχνα , πήλινο κορμί
της μοναξιάς κελάηδημα στα δάση!
Μετέωροι στου χρόνου την ορμή,
στην άγριαν ομορφιά που μας σπαράσσει.

Ποιο άδειο προσωπείο μας νοσταλγεί
με τους καρπούς ανάμεσα στα χείλη;
Ο μόνος δρόμος λέγεται σιγή,
τις λέξεις ψιθυρίζει το κοχύλι.

Και στάζει τρομαγμένη , εφηβική,
μνήμης βροχή στο δρόμο με τα φύλλα,
σαν προσευχή της ύλης , μυστική,
στης νύχτας την ατέλειωτη μαυρίλα…

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(από την ομώνυμη ποιητική συλλογή)

ΤΟ ΒΑΘΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Από όλα τα μυστήρια του κόσμου το πιο βαθύ είναι η δημιουργία. Γι’ αυτό και οι λαοί και οι θρησκείες όλου του κόσμου έχουν συνδέσει το φαινόμενο της δημιουργίας με την ιδέα του Θεού. Κάθε καλλιτέχνης μετέχει μ’ όλη του την ύπαρξη, με το μυαλό, με την ψυχή και με το σώμα, στην εκ του μηδενός γένεση του έργου τέχνης.
Ποια είναι όμως τα κίνητρα της καλλιτεχνικής δημιουργίας; Ποικίλες θεωρίες έχουν αναπτυχθεί στα πλαίσια της φιλοσοφίας και ειδικότερα της αισθητικής . Μια από τις πιο πρόσφατες και ελκυστικές είναι η θεωρία της τελείωσης και της επίτασης της ζωής, που διατύπωσε ο αισθητικός Κάρολος Λαλό . Η εξιδανίκευση και τελείωση της ζωής από την τέχνη είναι σκοπός και κίνητρο της δημιουργίας. Ο καλλιτέχνης αισθάνεται την επιθυμία να αλλάξει τη ζωή, να την αποδώσει όπως αυτός την επιθυμεί και νομίζει ότι θα πρέπει να είναι, χωρίς ατέλειες, καλύτερη , ιδανικότερη. Η τέχνη πηγάζει από την επιθυμία του ανθρώπου να συμπληρώσει την ομορφιά στον αντικειμενικό κόσμο, δηλαδή τη φύση. Η ανθρώπινη νίκη στο χρόνο, η διατήρηση μιάς αιώνιας νεότητας είναι η βαθιά ψυχική χαρά, η αίσθηση ή η ψευδαίσθηση που αποκτά «ο εν παιδεία και τέχνη βιών και δημιουργών άνθρωπος» , ότι η ζωή του δυναμώνει, πλαταίνει, μεγαλώνει (ποιοτικά και ποσοτικά) , με την ενότητα και τη συναίρεση των πραγμάτων και των ιδεών, που χαρίζει η θέαση και όχι το απλό κοίταγμα του κόσμου . Η ζωή και ο κόσμος επαναλαμβάνονται και παίρνουν καινούργιο νόημα , όταν εκφράζονται με τη γλώσσα της τέχνης. Είναι αυτή η ηδονή του πνεύματος, ένα αυτοδύναμο κίνητρο δημιουργίας.
Με τον τρόπο αυτό προκύπτουν έργα – όπως αυτά των συναδέλφων μας.- Καλλιτεχνήματα που γίνονται με αποκλειστικό σκοπό την πνευματική ευχαρίστηση των δημιουργών τους. Αφιλοκερδείς καλλιτεχνικές δημιουργίες, που στόχο έχουν την αισθητική ηδονή , το βαθύτερο στοιχείο της συγκίνησης.
Και μας καλούν να νιώσουμε και μεις την αληθινή απόλαυση, που δεν είναι μόνο παθητική αποδοχή, αλλά μια εσωτερική συνεργασία με το έργο τους. Μας καλούν να αποκτήσουμε και μείς συνείδηση της προσωπικής τους δημιουργίας. Να ζήσουμε εκείνη τη φοβερή στιγμή πριν απ’ τον πρώτο μέσα στα βάθη της καρδιάς τους ψίθυρο του «Γεννηθήτω»

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(Το κείμενο ήταν η παρουσίαση της έκθεσης ζωγραφικής των μελών του Δικηγορικού Συλλόγου Καρδίτσας στις αίθουσες της Δημοτικής Αγοράς Καρδίτσας το 2004)

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ (ΙΙΙ)

Ανθισμένες αυγούλες
κι άνεμοι που αφέθηκα
στις φτερούγες των πόθων!
Μεθυσμένος απο χρόνο
τις κούπες της μνήμης μου
τσάκισα. Φωνή στο χάος:
Σκηνοθέτη τ' ουρανού
μεταμορφώνομαι
στο φωτεινό Σου χέρι.
Θα γίνω σκόνη,
ποτάμι αέρινο,
μα ερωτευμένη σκόνη...

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ (ΙΙ)

Αστράφτουν οι φτερούγες
στις κορυφές των θάμνων,
ραμφίζουν το φως
οι μικροί σπουργίτες.
Κρύβεται η φωνή μου
στις πέτρες που χρυσώνει
της ροδαυγής το φέγγος.
Ένα κλαδί ανθισμένο

το κράτος της μοίρας μου.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Στη μηχανή του χρόνου,
στη γλώσσα των ακτίνων
με φλογισμένα χείλη θα χαθώ,
- την ώρα που αναμμένες συννεφιές
θα σαρώνουν το πρόσωπο της γης-
να χαράξω στη φλούδα
του τελευταίου δέντρου,
χρησμό της αιωνιότητας,
τ’ όνομά σου , αγαπημένη

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ (1)

Ι

Στο φως του προσώπου σου
ανθίζουν τα δάχτυλά μου,
κλώνοι της άνοιξης .
Μ’ ένα λουλούδι στη ρωγμή
χαμογελούν οι γερασμένοι
τοίχοι των ερειπίων.
Χορεύουν οι δρόμοι.
Ψιθυρίζουν οι κήποι
στα φύλλα των ονείρων.
Πλαταίνει ο κόσμος,

ξένος προς το θάνατο.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΑΓΑΛΜΑ

Εψές αργά, τη νύχτα,
κίνησα να περπατώ
στους νοτισμένους δρόμους.
Ριγούσαν οι λεύκες.
Στα χείλη μου δυό στίχοι
ξορκίζαν τις σκιές
γιατί λιγόστευε το φως
πάνω στα πέτρινα πρόσωπα
των ανθρώπων

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΑΡΓΙΑ

Κυριακή. Στο πάρκο.
Τον αγώνα των μυρμηγκιών
αδιάφορος κοιτάζει
ευτυχισμένος ο ίδιος
στη μυρμηγκοφωλιά του.

ΣΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ - KARIN KIWUS

Ο κόσμος αποκοιμήθηκε
την ώρα της γέννησής σας

μόνος, με τα καθημερινά του όνειρα.
Ξυπνήστε τον ξανά,

σκληρο και γλυκό και άγριο
για μιά περιπέτεια

για μια μακριά παρτίδα πραγματικότητα,
ανίκητο στο παιγνίδι.

Karin Kiwus (1942- )
(απόδοση Γ.Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ)

ΜΕΤΡΗΣΕΙΣ

Με χρήματα , με πόντους, με βαθμούς
τα έργα της ζωής μου έχουν μετρήσει.
Κι ας μισώ τόσο πολύ τους αριθμούς
κι ας προσμένω μοναχά την άλλη κρίση.

Ποιός άνθρωπος, ποιός φίλος, ποιός,
την αξία δίχως φθόνο θ' αντικρύσει;
Σιωπηλός κι αργός ο φερετροποιός
που - τελευταίος - σωστά θα με μετρήσει.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(Από τη συλλογή "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ" )

ΑΠΟΓΕΜΜΑΤΙΝΗ

Βρέχει – και κάν’ η φύσις
Ήχους τόσο γλυκούς
Το διάβασμα ν’ αφήσης
και να σταθής ν’ ακούς

Στις σκάλες, στο περβόλι,
στο γύρο της φραγής
βρέχει γλυκά – και σ’ όλη
τη χώρα και τη γης.

Βρέχει στα παραμύθια
κ’ εκείθε έχουν ερθεί
οι μάγοι οι αγαθοί
με τ’ άσπρα γένεια πλήθεια

Βρέχει στα παραμύθια…
κ’ εκείθε αργοφυσά
τ’ αγέρι , από δασά
θάμνα και κουφολίθια.

Βρέχει – και ξέρει η φύσις
Νότες τόσο γλυκές,
Το φύλλο να τσακίσης
με τις στιχουργικές.

Στης λάσπης τ’ άκρο χείλος
λοξός και σερπετός
διαβαίνει ο περιττός
της γειτονιάς ο σκύλλος

και του περιβολάρη
η σούστα ουδ’ αντηχεί:
σα νάναι σε σφουγγάρι
βουλιάζουν οι τροχοί.

Απάνω σε βιτρίνα
γραμμένα στα γυαλιά,
ξεπλένονται τα κρίνα
και τα τριανταφυλλιά,

μα έχει η πνοή φερμένα,
του κάμπου , μακρυνά,
όλα τ’ αληθινά
τα φύτρα χορτασμένα!

Τέλλος Άγρας (1899-1944)
από τη συλλογή του "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ"

ΑΚΤΑΙΩΝ

Κυνηγός των λέξεων
στο δάσος των ονείρων,
πώς έγινε κι αντίκρυσα
γυμνή τη θεά- παρθένα
την Αλήθεια
στο νερό "παγάς λαλέουσας"
να λούζεται;
Στίχοι, πιστά σκυλιά μου,
γιατί με σπαράζετε;

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΑ

Μιά παιδική , γλυκιά φωνή, τ΄αρχαίο ρήμα
στη αίθουσα τη σχολική, μ' ύφος λαλούσε.
Κι αργά, σε χρόνο παρελθόντα, ως να καλούσε
τις πεθαμένες της αγάπες , απ' το μνήμα.

Πάνω απ' την άβυσσο του χρόνου , μέγα βήμα
σα να ' χε κάνει μια μορφή και μού γελούσε.
Κι ο λείος τόνος της φωνής ξαναφιλούσε
της μνήμης τ' ακρογιάλια, σαν το κύμα.

Σ' όλα τα πρόσωπα, τους αριθμούς, τους χρόνους
τη μέρα γέμιζε, με κρίνα και με πόνους.
Κι' όταν σταμάτησε - είχαν σπάσει τα ρολόγια-

κύλησε η μνήμη - πέτρα υγρή- μέσα στη λήθη
Μα κλείνουν πάντα την ψυχή μου αυτά τα λόγια
και πολύ πολύ ο αρχαίος τύπος : "Ηγαπήθη"

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΛΟΙΠΟΝ , ΕΓΩ ΞΕΚΙΝΗΣΑ

Κρατώ πάντα στην καρδιά μου
αινίγματα και σχέδια μυστικά
λέξεις αμεταχείριστες που λάμπουν
στο βυθό της καθημερινής τύρβης
ψηφίδες αρχαίες της αθωότητας
μιά σκευή ιδεών'
ευεπίφορη σε λογής ερμηνείες

(Λένε για το " λάλον ύδωρ"
για κείνους που ακόμα ονειρεύονται
Λένε για μια μποτίλια στο πέλαγο
που κρύβει τα μυστικά
κάποιων που έζησαν αληθινά!)

Λοιπόν
εγώ ξεκίνησα κιόλας το μακρύ ταξίδι
μεσοπέλαγα είμαι -
στην απέναντι όχθη γνέφει μια σκιά.
Λυμένος είμαι από το κατάρτι!

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΕΛΩΝΗΣ
Από τη συλλογή του "Μ' ένα κέρμα στο στόμα" 2007)

ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ

Οι πράξεις μας δεν έχουν σημασία, παρά μόνο
στα μάτια ενός ανθρώπου. Γι' αυτόν ζούμε.
Για να μας βλέπει αντιστεκόμαστε στο χρόνο
κι εξαγοράζουμε τις μέρες κι' ας πονούμε.

Στην άκρη εμείς, ενός ζυγού , που εκκρεμεί,
κι αυτός αντίρροπα δεμένος απ' την άλλη.
Και ξαφνικά, σε μιά στιγμή, που ηρεμεί
στρέφει αυτός, καθώς κι εμείς, τ' ωχρό κεφάλι.

Και βλέπει ο ένας μας του άλλου τον αγώνα
να τραβηχτεί κι' απ' τα δεσμά του να λυθεί.
Μάταια παλεύουμε. Οι αλυσίδες απ' το γόνα
βαριές, ψηλά ως με την καρδιά έχουνε δεθεί.

Κι όταν μιά μέρα κάποιο χέρι θα θελήσει
την περηφάνεια μας να σπάσει την πικρή,
τότε κι οι δύο ,χωρίς κανένας να μιλήσει,
θα γυμνωθούμε στον άλλον αντικρύ

και με το δάχτυλο, αργά και μία -μία
ζητώντας τις πληγές, που ρέει το αίμα,
του έρωτά μας την ατέλειωτη ερημία
θα μετράμε μ' ένα μέτρο μας: Το ψέμα.

5/7/1986

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΠΕΙΡΑΤΗΣ

Μια φλούδα πορτοκάλι το καράβι
και το πανί κομμάτι από χαρτί,
και τ’ όνειρου τα πέλαγα κι’ οι κάβοι
των παιδικών μας χρόνων πειρατή!
---------------
Της Μοίρας ολολύζουνε οι σκλάβοι
μ' ένα πικρό παράπονο "Γιατί";
Το μακρινό φανάρι δεν ανάβει
τη σάρκα να φωτίσει τη φθαρτή.
---------------
Στις θύελλες τ’ ατέλειωτο ταξίδι
στου θησαυρού τ’ ανύπαρκτο νησί,
ψεύτης ο χάρτης, φάντασμα και συ!
---------------
Ποιο χέρι φοβερό και ποιο λεπίδι
μας έριξε σ' ανήλιαγο μπουντρούμι
γεροσακατεμένους δίχως ρούμι ;

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(Από τη συλλογή "ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ")

ΑΠΕΣΒΕΤΟ ΚΑΙ ΛΑΛΟΝ ΥΔΩΡ

Εις μνήμην Πηγής Καφετζοπούλου ...

Πηγή των στίχων, Πηγή των ονείρων, Πηγή των χρησμών , Πηγή της λήθης …Με τη φωνή μου που δεν μερώνει, με την οικεία λύπη, στο μάταιο παρόν αντίμαχος της Μοίρας , ρίχνω στο ρείθρο των αιώνων, χάρτινο καραβάκι ,τα φτωχά μου λόγια : Στο τέρμα εκεί του δρόμου σου, στους μυρωμένους κήπους , θα σε ζυγώσει ένας μικρούλης άγγελος – μόλις που φαίνονται στη ράχη οι φτερούγες του . Αν σε ρωτήσει το αίμα της πληγής μου : «Παίζει ακόμα με τις λέξεις ο πατέρας;» , μην απαντήσεις. Κράτησε τον στην αγκαλιά σου και παρηγόρησέ τον, που γεννήθηκε…

20 HAI - KU ON EMILY DICKINSON

Timid as a bird.
My lips just hold the name:
Immortality

An evening sky:
The woods were painted
the mystic green

The web of life
Time’s sublimest target
You and I tonight

“Time is over”
The vulture screamed
At the setting sun.

Miles and miles
East of eternity
The largest fire

Long silent hours…
I chose this single star
The door of God

After great pain
Embarrassed –not afraid
I wear my wings

A report of land
Where the angels are:
Immortality

Only a breeze,
A caper in the trees:
Not tell its name

Not tell its name
You and I and the secret:
Immortality

At the full dew,
just as the dawn was red:
an aged bee

Their pretty lips
- The least push of joy-
thorn in my side

There is a pain:
His dateless dynasty
The former love

We came at flesh:
Eternity and time
frost upon the glass

Coin in the sand
My little craft was lost
I remember not

You and I tonight:
Starring at the mocking sky
the test of love

This is the place!
The only one way
Illocality

The way of dusk:
The begging for the life
A little madness

Their pretty lips…
Memory like melody.
The old desire

Dirks of melody
Old grounds of memory
Unsuspected things

GEORGE C. ANYFANTIS

(ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ)

Η ΚΕΡΗΘΡΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΕΩΣ

( Με τον τρόπο του Δ.Π.ΠΑΠΑΔΙΤΣΑ)

Πάνω σ' ουράνια βότσαλα
του έρωτα το ρυάκι θ' ακουστεί
και κάθε φύλλο που με ανιχνεύει
- αγκάθι κι έναστρη πληγή,
στην άλλη άκρη του ονείρου -
θα ζωγραφίζει το αχανές.
Στα δάση που άναψε η αφή
πυρακτωμένη ηχώ εξαφανίζει
τα ψιθυρίσματα του χορταριού.
Το άφθαρτο γεγονός παλινδρομεί
Σαν κρουστή επανάληψη στιγμής
κι' άνθος στο ρήγμα της εσπέρας.

ΙΙ

Του άλλου το ίχνος πάνω στο κορμί
Ορμόνη κι' αλμυρό χορτάρι θάλασσας.
Ω θαύμα ξαφνικών ιβίσκων!
Σφυρίζει σ' έναν αυλό σταχυού
σ' άγνωστα βαθουλώματα φιλιών,
άγριο το στόμα της επιθυμίας.
Το απερίγραπτο χέρι αυτής της στιγμής
που μ' έκλεισε όπως κάλυκας ανθοφορίας
κι' έσπειρε φωτεινά λιβάδια,
το ρίγος ανεβάζει στα χείλια
κι' εύκολα η μικρή αύρα με ζαλίζει.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(Από τη συλλογή "ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ" )

ΝΗΔΥΜΟΣ ΥΠΝΟΣ (Χαι-κου)

Κλειστά βλέφαρα,

διψώντας για ουρανό:

Νήδυμος ύπνος

Λίγο πριν φέξει,

ο δρόμος των θαυμάτων,

ο ένδον κόσμος

Ηχούν καμπάνες

στην αμφίστομη μνήμη.

Χάλκινος ύπνος.

Ο άλλος ύπνος.

Ο δίχως όνειρα.

Αμετακλήτως

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΤΟΣΟ ΓΥΜΝΟΣ ....

Τόσο γυμνός που ντρέπομαι τη μνήμη

Τόσο τυφλός που βλέπω την αλήθεια

Τόσο πιστός που απόμεινα μονάχος

Ορέστης Αλεξάκης "Ο ΛΗΞΙΑΡΧΟΣ"

ΟΙ ΘΕΡΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ (ΧΙΙ)

Τους νόμους άλλων καιρών
ακολουθώντας,
στερημένος από φως ,
με το φιλί της βροχής
στα παγωμένα χείλη,
έσκαψα τα σπλάχνα μου
να βρώ την Ποίηση,
την πηγή των θαυμάτων.
Χτυπώντας πηγάδι
με την πέτρα της μνήμης,
αφουγκράστηκα
τους βόγγους των αρρώστων,
τις κραυγές της οδύνης,
τους βραχνούς κρωγμούς,
τις υλακές των σκύλων,
τη φωνή του κεραυνού
στη δίνη των ανέμων,
τους ήχους των σημάντρων
τις πένθιμες καμπάνες,
τα μουγκρητά των μηχανών,
το στρίγγλισμα των φρένων,
τη θορυβώθη μέθη
και τέλος – κοντά στα χαράματα-
το λάλημα του πετεινού
λίγο πριν αρνηθώ
τον εαυτό μου.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΣΥΝΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ

Η μέρα πήρε φως και ξεθωριάζει
το ρόδινο σεντόνι της αυγής.
Υποκριτή Αδερφέ, βάρος της γης
τ’ αδύναμο το σώμα, που γεράζει.

Ποιο ξόρκι μαγικό μας ετοιμάζει
την ώρα της γαλήνης, της σιγής;
Τ’ αμάξι περιμένει. Μην αργείς.
Η μηχανή μουγκρίζει. Με τρομάζει

των ημερών να βλέπω τον καπνό
τη σκαλωσιά τ’ ανέμου ν’ ανεβαίνει.
Τ’ ονείρου μας ο δρόμος που πηγαίνει

στον ανοιχτό της τέχνης ουρανό
δεν είναι ό,τι ζητούσα και ζητούσες;
Στην κούνια μας εμοίραναν οι Μούσες!

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΟΙ ΘΕΡΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ (ΧΙ)

Η νύχτα θα με βρίσκει
με δανεικά ψιμμύθια,
πυρπολημένους στίχους
στα ράκη της φωνής μου.
Τ’ ανείπωτα λόγια,
τα ξοδεμένα λόγια,
σβήνουν το πρόσωπό μου.
Γδύνομαι τα φτερά,
δρασκελίζω το χρόνο

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΟΙ ΑΜΦΙΣΗΜΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Διωγμένος απ’ τα μαντεία,
τρελός προφήτης,
σπορά της οργής,
γιος της Κασσάνδρας,
πώς να φωνάξω τη Μοίρα
δίχως αμφίσημες λέξεις;
Πώς να μιλήσω
για τη στάχτη του μέλλοντος
με τη φωτιά στα χείλη;
Φύλακας του Θεού,
τις μεταμορφώσεις του μηδενός
αρνήθηκα , αρνήθηκα
τη σφραγισμένη μνήμη.
Γελώντας στον αγέρα θα πω
τον τελευταίο μου μύθο:
Πριν με γκρεμίσουν – ασεβή-
από τις Φαιδριάδες .

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

XAI-KOY (........)

Όνομα νεκρής :
Βαραίνει το μολύβι
στο ψυχοχάρτι

Ρόδο της μνήμης.
Καίγεται το σκοτάδι,
κερί που λιώνει.

Ουκ έστιν ώδε!
Στην πέτρα των αγγέλων
το πικρό δάκρυ.

Γυρίζει μόνος.
Της θλίψης λυχναράκι,
κάφτρα τσιγάρου


ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΟΙ ΘΕΡΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ (Χ)

Πώς να μετρήσω
Τα φύλλα του φωτός Σου;
Ν’ αρνηθώ τη φωνή μου
στην άκρη της ερήμου;
Τη στερνή μετάληψη,
τον άρτο των ονείρων;
Ο μελλούμενος χρόνος μου,
χρόνος των χρονομέτρων.
Φωνές των πειρασμών,
καίγεται ο ουρανός.
Που είναι το τέλος;

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΑΦΙΕΡΩΣΗ

Τίποτε δεν είναι τόσο τραγικό , όσο η επιδίωξη κάποιου καλλιτεχνικού ιδανικού απο ανθρώπους που δεν έχουν ταλέντο

Somerset Maugham "OF HUMAN BONDAGE"

("Ανθρώπινη δουλεία" μετ. Γ. Λάμψα)

ΟΙ ΘΕΡΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ (ΙΧ)

Οι μέρες μου φεύγουν,
βαθαίνει το σκοτάδι,
το σημάδι της πληγής
στο πέτρινο πρόσωπο.
Πέφτουν μήλα στον κήπο.
Ο νόμος της βαρύτητας,
αιμοβόρο γαύγισμα

στις αυλές του χρόνου

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΜΑΤΙΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ

Η νοσταλγία μου κι ο έρωτάς μου
είναι , απόψε, στη θερμή τούτη νυχτιά,
γλυκιά σαν ευωδιά απ’ άνθη ξένα-
στη θέρμη της ζωής μας ξαγρυπνά.

Η νοσταλγία μου κι ο έρωτάς μου
κι όλη μου η τύχη κι η κακοτυχιά
σαν το βουβό τραγούδι είναι γραμμένα
στη θολή, παραμυθένια σου ματιά.

Η νοσταλγία μου κι ο έρωτάς μου
από τον κόσμο και το θόρυβο μακριά
στα σκοτεινά σου μάτια έχουνε κτίσει
βασιλικό ένα θρόνο , μυστικά .

Hermann Hesse

Απόδοση από τα Γερμανικά
ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΤΡΙΑ ΜΕΤΡΑ ΓΗΣ ΧΩΡΙΣ ΑΣΦΑΛΤΟ

Πίσω πηγαίνετε,
στα δάση , στα βουνά,
στων παιδικών σας χρόνων
τα περβόλια!
Εκεί θρηνείστε
και μια για πάντα
στης μάνας σας την αγκαλιά
αποκοιμηθείτε
με τη ζωή που ζήσατε
αηδιασμένοι !

Αλλά δεν έχω εγώ βουνά,
που να με περιμένουν.
Η γη μου, το περβόλι μου,
άσφαλτος και της φάμπρικας αυλή.
Πέτρα και πίσσα,
τα καυσαέρια των δρόμων,
των μηχανών το ουρλιαχτό,
το στρίγγλισμα των φρένων.

Ρόδες περιστρεφόμενες
της νιότης μου τραγούδι
Ράγιες και σύρματα
του πόθου μου ταξίδια.

Των άστρων το τρεμόσβημα
πάνω από καμινάδες.
Σωροί μες σε θολά νερά
του κόσμου τα σκουπίδια.

Οι άλλοι πίσω γύρισαν.
Μα εγώ θα προχωρήσω .
Ο κόσμος είναι σπίτι μου
και μοίρα μου οι πόλεις.
Μόνο σαν θα πεθάνω εγώ
μια αξίνα θα μου δώσει
τρία μέτρα χωρίς άσφαλτο
- σα δώρο – από τη γη .


George Forestier
(μία από τις επινοημένες περσόνες που χρησιμοποίησε ως ψευδώνυμά του ο Γερμανός ποιητής Karl Emerich Kraemer 1918-1987 )

Απόδοση από τα Γερμανικά
ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΟΙ ΘΕΡΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ (VΙΙΙ)

(Auto Da fe)

Θα κάψω τα βιβλία μου,
τις τυπωμένες λέξεις,
τις αρχαίες φωνές π’ αλυχτούν
στα τρίστρατα του λόγου.
Μονάχος κι ολόγυμνος
με μια κλωστή από φως
στα δάχτυλά μου
ν ‘ ανεβώ στην πυρά,
να γίνω στάχτη,
γλώσσα του καπνού,
στον παγωμένον ουρανό
της λήθης.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΟΙ ΘΕΡΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ (VΙΙ)

Περνώντας και φεύγοντας
αποστηθίζω το φως,
τους κρυστάλλινους ήχους
τ’ ανθισμένα κλαδιά,
τις λέξεις που καίγονται
στις προσευχές του κόσμου.
Γυμνός και ακίνητος
στη σινδόνη των στίχων.
Το νόμισμα στη γλώσσα

ψίθυροι της αγάπης .

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΟΙ ΘΕΡΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ (VΙ)

Η μέρα χαμήλωνε.
Κρεμόταν απ’ τα φύλλα
ένα βαθύτερο φως.
Καθισμένος στις πέτρες
με τη σμίλη της μνήμης μου
σκάλιζα επιτύμβιες στήλες.
Πράγματα δίχως λέξεις
τα περιττά του κόσμου.
Με άκουγε το χώμα
μυρίζοντας άβυσσο…

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΟΙ ΘΕΡΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ (V)

Στα φύλλα των ημερών
Σου γράφω τη λύπη μου
μ’ ένα κομμάτι νύχτας.
Το αίμα μου καίγεται
ψηλαφώντας τις λέξεις.
Αμέτρητες καμπάνες
κραυγάζουν τ’ όνομά Σου.
Μοίρασε την ελπίδα!
Λύτρωσε τη μοίρα μου!
Σβύσε τους στίχους!
Να στάξει φως ο ουρανός

στις κορυφές του κόσμου.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΦΙΝΑΛΕ

Το τελευταίο πιόνι σου θα πέσει.
Θριαμβικά των μαύρων η στρατιά
- δίδυμοι πύργοι , βασιλιάς στη μέση-
θα προχωρά μ' αγέρωχη ματιά.
----------
Το φως θα λιγοστεύει και θα σβήνει,
της ύπαρξης παιγνίδι και φωτιά.
Μοίρα τ' ανθρώπου: Πίκρα και οδύνη

πεσσών που επιστρέφουν στα κουτιά.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(Από τη συλλογή "ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ" )